Eruit klimmen

Ik vermoed dat iedereen wel periodes kent waar je 'Het' kwijt bent; een periode waarin je last hebt van jezelf, je tegenstrijdige geest, je gekwetstheid, je oververmoeidheid. Zo'n periode kan soms zo lang duren dat de wanhoop toestaat. Wanneer je het aangaat met jezelf, merk je dat ook hier weer een nieuw inzicht en een nieuwe levensimpuls in schuilgaat. Het dringt zich in je op via onlustgevoelens, via onrust, strijd en klachten in je lichaam. Meestal zijn het je directe relaties die je zo uit je comfortzone weghalen. Vriendschap en liefde schudden je wakker en spiegelen je heel precies in hoeverre je nog af staat van liefde. Het sjoemelen, zwijgen, vermijden van contact en jezelf beter voordoen lijkt extra op te vallen in je relaties. Die nodigen je uit tot echtheid, nabijheid en waarheid. Wanneer je relaties in dienst staan van het wederzijds aangaan van bewustzijn zullen de vermijdingspatronen duidelijk worden en word je uitgenodigd tot echtheid en het verzachten van je hart.

Annieke die in een scheiding zit verwoordt het zo:

         

In de stilte lost eindelijk de frustratie en de boosheid op waar ik deze zomer in heb vast gezeten. Ze komt als een diepe zucht van letterlijke verlichting in me. Alles stopt - alle boze woorden en gedachten die ik nog in me heb - ze zijn niets. Er is geen gelijk, er is geluk en dat ga ik zelf weer opduiken vanuit mijzelf. Alle gedoe rond relatie - wel of niet - laat los en ik geef me over. Wat een opluchting na alle strijd, gekwetstheid en pijn. Oké, ik ga deze les weer tot me nemen en mezelf weer in de juiste baan brengen, namelijk naar mijzelf toe. Nu ben ik gelukkig weer voelend en open en bereid om nog dieper in mezelf toe te staan wat echt is. Gek genoeg voel ik me nu vol liefde. Ik zie nu duidelijk voor me wat ik wil: zo wil ik zijn.

Annieke laat zien dat ze in de terugkeer naar zichzelf de liefde in haar hart weer kan voelen. Deze zelf-liefde kun je met of zonder relatie ervaren, het is de grondstof van het universum, het is wat je zelf bent. Deze universele liefde voelt aan als een zachte gouden mist die alles in zich opneemt en omhult met glans en levendigheid, overal in doordringend. Het terugvinden van je aandacht naar je stille binnenwereld is heel radicaal: letterlijk wortel je jezelf door bewust terug te keren in je eigen bestaansgrond. Wat een geluk!

Door: Lenne Gieles

Als de schoen niet meer past…

Vandaag nam ik afscheid van een groep bijzondere lieve vrouwen waarmee ik de afgelopen zeven jaar heb samengewerkt. Ik nam afscheid van mijn bedrijf; een goedlopend integer bedrijf waar ik hard voor heb gewerkt, mijn ziel en zaligheid in heb gestopt, wat me financiële ruimte en voldoening als zelfstandig ondernemer heeft gegeven, maar ook een bedrijf dat me een hoop stress en energie heeft gekost.

Ik voelde me al lang niet meer op mijn plek in dit bedrijf. Eigenlijk begon ik na mijn eerste zwangerschap te merken dat het me meer moeite kostte dan dat het voedde en blij maakte. Ik werkte hard en veel en bevond me steeds vaker op dat randje van burn-out. Ik kan veel hebben, dat wel, maar de voortdurende ervaring van spanning en stress maakte dat ik de balans kwijt was. De balans tussen wat het oplevert en wat ik erin stop. Dat had veel te maken met mijn eigen houding ten opzichte van dit werk. Ik voelde me vaak te verantwoordelijk, deed meer dan nodig was en reisde vaker naar de zaak dan van me gevraagd werd.

De keuze om te stoppen had ik al honderd keer gemaakt, maar het iedere keer niet uitgevoerd. Ik was gehecht geraakt aan wat ik had opgebouwd. En met elk voornemen om te stoppen onttrok ik mijzelf nog meer aan het bedrijf en aan de voldoening die het gaf. Ik wilde niet meer.

De wil is een krachtig iets. Iets niet willen is een sterk verzet tegen iets dat er is. Het geeft je een soort tunnelvisie en beklemming. Stagnatie. Iets willen is dan eigenlijk je verbinden met iets dat er nog niet is of je te verbinden met wat er is, maar waarmee je je nog niet verbonden had. Het begon pas weer te stromen toen ik me weer begon te verbinden met mijn passie en wat ik echt wil in het leven nu.

Een belangrijke stap en katalysator was het verdiepingsjaar van de opleiding EssentieCoaching®. Tijdens die opleiding voelde ik weer heel sterk hoe graag ik werk als coach en trainer. In verbinding met mijzelf en andere mensen. Werken op zijns-niveau. Een oude diepe wens om ook docent te worden voor deze waardevolle opleiding werd aangewakkerd en voor het einde van de opleiding werd ik uitgenodigd in het team als co-trainer.

Ik maakte ruimte om te luisteren naar het gefluister van mijn eigen behoeftes en verlangens. Ik begon te zoeken naar kopers voor mijn bedrijf. Ik voelde dat NU de tijd was gekomen om los te laten en in vertrouwen en openheid een nieuwe toekomst aan te gaan. Aan het einde van het jaar vond ik een integere passende partij om het bedrijf aan over te dragen. Iemand die met liefde en passie ondernam, zoals ik ooit was begonnen. Tegelijkertijd besloot ik om eindelijk mijn droom in vervulling te doen gaan door een Essentiereis naar Noord Thailand te organiseren twee maanden later. Binnen vier weken hadden zich 4 deelnemers aangemeld en op het laatste moment ging er nog een deelnemer mee.

Intussen kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn tweede kindje. Het tweede kindje waar ik lang naar had verlangd en dat nu mocht komen. Alles viel samen en tegelijk in een stroomversnelling te komen. Maar het voelde geen moment als teveel. Eerder als een natuurlijke gang van zaken waarbinnen ik me in mijn natuurlijke staat van zijn als rustpunt begaf.

De Essentiereis was als een initiatie en een belofte voor de toekomst. Hier heb ik mijn volledige potentie in een stil vertrouwen, diepe rust en weten kunnen ervaren. Dit is mijn pad. Een pad van steeds weer opnieuw mijn pad vinden tot ik het niet meer verlies. De afstemming met mijn Ziel met de Wil als belangrijke sleutel. Het pad van moeiteloosheid, want voor niets van mijn belevenissen van het afgelopen halve jaar heb ik moeite ervaren. Ik stopte met moeite doen en het kwam naar me toe. Zo heb ik het ervaren.

Wat heeft me al die jaren weerhouden heb ik mij afgevraagd... Dat waren de gedachten die ik opwierp en de controle die ik vast probeerde te houden. Onbewuste patronen waardoor ik schoenen aanhield die al lang niet meer pasten. Ik heb ze uitgedaan en loop nu een tijdje blootsvoets...

Door: Esther Landa

LIFE; Wat levert het op zo'n leiderschapstraject?

- Leiders waar je op kunt bouwen. die een rots in de branding zijn, voor zowel hun team als voor de organisatie
- Leiders die zichtbaar durven zijn. Die naar voren komen en door het vuur gaan voor de doelen waar ze voor staan.
- Leiders die ook een stapje terug durven doen, om het geheel te kunnen zien en vooruit te kijken naar de toekomst.
- Leiders die luisteren en ruimte geven, zodat ook hun medewerkers op kunnen staan en zich ontwikkelen.

Maar bovenál: leiders die stáán in het oog van de storm. Die vanuit een stevig innerlijk anker in staat zijn om in de complexiteit van alle dag rust te brengen én beweging. Die knopen doorhakken en keuzes maken met oog voor het belang van ieder die betrokken is.


Door: Cornalien Stolker

De rijkdom in jezelf

“Die avond overleden ook alle vrouwen die nog ergens in haar hadden gezeten, als matroesjka-poppen uit Pauls Russische jeugd. Het ambitieuze blonde meisje uit het stoere pioniersplaatsje, en de jonge moeder, eindeloos oefenend met haar kinderen op de paardenspringbaan naast de grote blokhut in Ohio. De zelfstandige zakenvrouw uit New Yorks high society, Ansons gelukkige echtgenote op Long Island en de Amerikaanse prinses met haar treurige geschiedenis. En, daarna, de gravin met de Russische naam die een koninklijke peettante was geworden en haar eigen vorm van geluk in elkaar had geknutseld. “

                     Uit: De Amerikaanse prinses, Annejet van der Zijl (Querido 2015)

Diversiteit in onszelf. We schreven er al eerder over. Al die verschillende persoonlijkheden en persoontjes die we met ons meedragen. De stemmetjes die vanaf onze schouder commentaar leveren. De gedachten over wie je bent en wie je moet zijn. Over anderen, de verwachtingen, de normen, de ongeschreven regels die je stelt. Én de gedachten over wat niet kan, omdat het niet bij je hoort of niet voor jou is weggelegd. Ik denk dat we het allemaal wel herkennen.

In de training LIFE staat de diversiteit in jezelf centraal. Daar beginnen we mee. Drie dagen lang is het landschap van sub-personen in jezelf onderwerp van onderzoek. Blinde vlekken worden zichtbaar, vanzelfsprekendheden komen in een ander daglicht te staan. Er word je iets duidelijk over wat en wie allemaal een rol speelt in jezelf als je aan het werk bent, als het spannend wordt of als je beslissingen neemt. Je krijgt zicht op de tegengestelde krachten in jezelf, een deel van je dat geen ruimte krijgt of een gepassioneerde kant die onderbelicht is. Op de oordelen over jezelf en anderen die sneller dan het licht de blik kleuren waarmee je de wereld om je heen beziet.

Het landschap in kaart brengen. Zonder te oordelen kijken naar hoe het is. Er hoeft niets weg, anders of beter. Je kunt pas iets veranderen als je ziet of voelt hoe het nu is. Sterker nog, het gaat misschien wel niet over veranderen, maar veeleer over verschuiven. Wat als er niks ‘anders’ hoeft te worden, maar het veeleer gaat om iets te laten groeien of ruimte te geven? Of om iets dat eigenlijk hoort bij een oud verhaal en nu niet meer zo nodig of effectief is. Dat je het dan mag loslaten.

Feitelijk gaat het erom de rijkdom in jezelf te verkennen en erkennen zodanig dat je ermee kunt werken voor de taken die je hebt, de doelen die je jezelf stelt en de verlangens over leven en liefde die in je zijn. Daarmee vergroot je jouw effectiviteit als leider. En je veelkleurigheid als mens.

Door: Cornalien Stolker

Meer over LIFE

De angst om te voelen

Inmiddels is het alweer flink wat jaren geleden dat ik mij had ingeschreven voor de Opleiding EssentieCoaching die verdieping en verbreding aan mijn werk zou moeten bieden.

De eerste dag zat ik vol verwachting in de kring met pen en papier op schoot om alle informatie zo goed mogelijk tot mij te nemen en vast te houden. De trainer stelde een rondje voor waarbij je je naam in de groep vertelde maar ook wat je doel van de opleiding was en hoe het nu met je ging. Dat laatste bleek bij sommige deelnemers flink wat los te maken. Er werd nogal wat pijn gedeeld. Scheiding, kinderen niet mogen zien, baan kwijt, problemen met kinderen. Veel tranen. En de trainer vroeg telkens om even stil te staan bij de pijn. Om niet te herstellen maar bij het gevoel te blijven. Er ging een schok door me heen. Voelen! Bij de pijn blijven. Het zweet brak me uit. Mijn hart klopte in mijn keel. In mijn leven was wel het een en ander aan pijnlijke gebeurtenissen voorbij gekomen. Ik had erom gerouwd, het verdriet gevoeld en pijn doorstaan. Dat moest genoeg zijn. Wat er nog resteerde kon wat mij betreft blijven zitten in de hoop dat het vanzelf zou oplossen of verdampen.

Maar nu het erop leek dat ik weer terug moest naar mijn gevoel maakte een lichte paniek zich van mij meester. Angst dat ik mijn resterende emoties niet meer onder controle zou hebben, dat ik ze als een vulkaanuitbarsting uit zou spuwen en ik deze lavastroom voor een hele lange tijd niet meer zou kunnen stoppen. Dat men mij raar zou vinden. Of, misschien nog erger, een watje. Dat ik niet meer voor vol zou worden aangezien. Dat ik zou worden verguisd. Dat ik zou omvallen en niet meer overeind zou kunnen komen. Kortom, ik had het gevoel dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn en dat ik als een schlemielig kasplantje verder zou moeten. Maar er was geen weg terug. Hiervoor had ik mij opgegeven. Dit was kennelijk mijn pad.

Meeuwenveen in Havelte

En er was toch ook een lichtpuntje: bij de deelnemers die zich in vol vertrouwen hadden overgegeven aan hun pijnlijke gevoelens was te zien dat er rust en ruimte ontstond. Blijheid zelfs. Na zo'n sessie van 'direct ervaren' zoals het werd genoemd, was de transformatie voor iedereen duidelijk zichtbaar en voelbaar. Natuurlijk had ik het gevoel dat mijn emoties heftiger en intenser waren dan bij de andere deelnemers en dat het bij mij niet zo'n mooi resultaat zou hebben. Dus het heeft nog even geduurd voordat ik mijn pijn durfde te delen. Het hielp mij dat er niets hoefde. Dat er niet aan mij werd getrokken en geduwd om naar de pijn te gaan. Dat eenieder zijn grenzen werden gerespecteerd. En toen ik mij er beetje bij beetje aan durfde over te geven brak de hemel open. De pijn was kort en intens maar daarna viel er een enorme last van mijn schouders. Ik kreeg veel meer ruimte om echt te leven. Om echt te genieten. Geen kramp meer wanneer ik werd geraakt door iets wat mijn sluimerende emoties triggerde. En niemand vond mij raar. Er was zelfs nog meer verbinding, een beter contact.

Mijn leven is daarna nooit meer hetzelfde geweest. Maar ik ben niet kleiner geworden. Integendeel: ik voel mij sindsdien groter, krachtiger, energieker, steviger en ruimer. Nu kan ik echt zeggen dat ik Leef. Veel mensen blijken angst te hebben om te voelen. Uit eigen ervaring kan ik nu zeggen dat het de moeite waard is om even door die angst te breken. Echt, het is bij lange na niet zo erg als de angst je doet geloven. Het duurt maar even en daarna kun je voluit en vrij genieten van je leven. Doen!

Door: Hans Mollee

Vijftig jaar in Nederland

Vijftig jaar in Nederland. 

Ik ben ooit uit mijn geboorteland Indonesië gevlucht van de genocide in 1965. Met één koffer in de hand. We lieten alles achter alsof we op vakantie gingen. We namen van niemand afscheid, want niemand mocht weten dat we het land gingen verlaten. Belangrijke foto’s werden uit de albums gehaald, mijn lievelingspop mocht thuis blijven. Wij gingen met een vliegtuig, heel luxe. Mijn ouders konden in ruil voor huis en inboedel een ticket voor ons kopen.

Daar denk ik de afgelopen tijd aan, want vandaag, op 10 maart is het precies 50 jaar geleden. En er komt bij mij een inzicht als een heldere boodschap om op een andere manier te kijken naar mijzelf en alle mensen die nu aan het vluchten zijn.

Ik was 12 toen ik na vele omzwervingen uiteindelijk in Nederland terecht kwam. Ik voel dankbaarheid voor alle kansen die ik heb gekregen. Ik heb vrijheid leren kennen en ik heb me mogen ontplooien tot degene die ik nu ben. Ik heb hier mijn kinderen gekregen en zij hebben hier een thuis gevonden. Ik heb mooie ontmoetingen  en vriendschappen gekregen. Ik ervaar dat het leven hier goed voor mij is.

Er is ook een andere kant van het verhaal waar ik de laatste tijd mee bezig ben. Stel je eens voor dat ik hier niet was geweest. In de 50 jaar dat ik hier woon heb ik 44 jaar getracht zinvol bij te dragen aan onze maatschappij. Aan duizenden mensen heb ik in de afgelopen jaren op de één of andere manier mijn diensten geboden. In het begin deed ik mijn uiterste best om daarmee mijn aanwezigheid te legitimeren. Later besefte ik dat het niet meer nodig was, want wat ik te bieden heb zijn mijn unieke kwaliteiten en mijn aanwezigheid. Mijn vluchtelingen achtergrond is altijd een bron van inzicht en inspiratie geweest. In mijn werk weet ik bijvoorbeeld wat veiligheid betekent of een ander welkom heten. Wat het betekent om er te mogen zijn zoals je bent. Hoe meer ik verbonden ben met mijn unieke zijn en daar vanuit geef, hoe meer ik mensen kan helpen en stimuleren in hun groei.

Stel je toch eens voor dat ik hier niet was gekomen? Dat er niet een lieve vrouw uit Amsterdam was die garant stond voor ons verblijf? Natuurlijk ben ik vervangbaar en waren er andere mensen geweest, die hetzelfde werk hebben kunnen doen, zoals ik heb gedaan. Maar zoals iedereen uniek is en onmisbaar, mensen die mij hebben mee gemaakt hadden mij toch niet willen missen?

Het inzicht wat ik kreeg kwam omdat ik ging omdenken over mijzelf. Ik wil mijn ervaring delen en zo een bijdrage leveren in de problematiek rond vluchtelingen anno 2016. Het is tijd dat ik me uitspreek. Tegelijk ben ik ook realistisch genoeg om te beseffen dat dit niet dé oplossing is voor het grote probleem. Wat ik bied is een andere perspectief. Want laten we de vluchtelingen eens niet als een groep vluchtelingen zien, maar als een groep met individuen , zoals jij en ik. Elk mens met kwaliteiten en potenties. Ieder een uniek persoon die een zinvolle bijdrage wil leveren, die we nu en over een aantal jaren nodig kunnen hebben. En laten we beseffen welke kwaliteiten en mogelijkheden we over 50 jaar zouden missen als deze persoon er niet was geweest.

Ik vind het spannend om mijzelf als voorbeeld te nemen. Bij het schrijven voel ik me verbonden met alle anderen die hetzelfde hebben mee gemaakt en met alle mensen die me hebben ontvangen. Misschien dat door mijn geschiedenis we ook bewust worden van de kansen die onze gasten ons kunnen bieden. Als we gastvrij zijn en deze nieuwe mensen een kans geven ook zinvol bij te dragen aan onze maatschappij.

Niemand wil huis en haard verlaten. Niemand die op een erbarmelijke manier vlucht komt hier om te profiteren. Iemand, die de moed heeft om alles wat hij of zij heeft achter te laten, doet dit om een nieuw bestaan op te bouwen en daarmee bij te dragen aan zichzelf en ieder ander in zijn of haar omgeving.  
Tan May Ing, maart 2016

Lief zijn voor jezelf

Lief zijn voor jezelf.

Ik geef vrienden vaak de raad lief te zijn voor zichzelf en dat is dan ook een leerweg die ik zelf al enkele jaren bewust probeer af te leggen. Maar wat betekent lief zijn voor jezelf?

In ieder geval hield het voor mij in dat ik leerde te stoppen om mezelf af te wijzen wanneer ik afwijzing in de buitenwereld ervaar. Het betekent dat ik zachter probeer te zijn in mijn oordelen over mezelf over niet goed genoeg, niet mooi genoeg, niet succesvol genoeg, niet slank genoeg, niet fit genoeg en niet ZEN genoeg. Dat ik leerde om mezelf als goed genoeg te ervaren...Compassie te hebben met mijn onzekerheden...en mezelf af te vragen wat mijn behoefte was onder het oordeel over mijzelf waarmee ik mezelf kleineerde.

 

Hierdoor merkte ik dat ik  behoorlijk hard ben voor mezelf. Waar ik vol compassie en liefde de ander bleef zien als volmaakt en licht en hun  strubbelingen als behoefte aan heling, kon ik mijn eigen worsteling echt flink links laten liggen en stak ik als ik het moeilijk had liever mijn kop in het zand.

Tijdens de Opleiding EssentieCoaching® heb ik écht geleerd om te zijn met wat kwetsend of pijnlijk is. Om aanwezig te blijven bij mijn eigen emotionele en fysieke reactie en daar ruimte voor maken in plaats van mij ervoor af te sluiten. Met zachte aandacht voor mijzelf kon ik  ervaren dat iets mij diep raakte...
En deze liefdevolle aandacht is dan precies het veld wat nodig is om weer tot heling en heelheid te komen. Een veilige bedding waarin je je thuis weet. Bij jezelf.

Misschien is  het wel het moeilijkste dat er is, om niets te doen en liefdevol aanwezig te zijn bij je ervaring van pijn. Mijn eerste reactie is vaak verweer door de tegenaanval aan te gaan, afweer door mij te de identificeren en ‘boven’ de ervaring te gaan staan, afleiding te zoeken of mijzelf te verdoven tegen de pijn door bijvoorbeeld troost te zoeken in een glaasje wijn of chocolade.
Maar wat gebeurt er als je niets doet en gewoon stil en aanwezig blijft?
Het wonderbaarlijke is dan dat de pijn niet stagneert en geen verhaal op zich wordt maar dat zich een beweging voor doet. Een natuurlijke beweging die vanzelf lijkt te gaan. Je pijn wordt zichtbaar en voelbaar, kan zich uiten, laat zich zien. Dat is dan wellicht de sleutel. Dat de heling van pijn begint bij gezien, gehoord, gevoeld mogen worden. Door de emotie in beweging te laten komen lost de pijn uiteindelijk op en kan er weer ruimte ontstaan voor je natuurlijke staat van zijn. Je licht komt weer tussen de wolken vandaan. Want in essentie zijn we licht en ongeschonden.  Volmaakt en zonder 'krasjes'. Misschien zijn die krasjes alleen maar te lang vast gehouden pijn en wordt het ook voor mij weer eens tijd om vaker liefdevol stil te staan bij de signalen van die pijn die gevoeld en gehoord wil worden om weer ruimte te maken voor mijn licht.

Een uitnodiging dus aan mijn vrienden én mijzelf om lief te zijn voor jezelf.

 

Esther Landa, 21 april 2016

 

 

Wacht even...

Steeds vaker hoor ik van mensen om me heen dat ze last hebben van een erg wisselvallig energieniveau. Wim bijvoorbeeld zegt het zo: "Of ik voel me goed in mijn vel zitten, met zin in van alles, of ik val terug in te moe zijn, niemand willen zien, alles teveel vinden...". Ik herken dit zelf goed. Vooral als ik volop in actie ben merk ik vaker op dat ik er in het vuur van mijn enthousiasme ‘uit’ ben. Op zo'n moment overheers ik - zonder het op te merken - het natuurlijke tempo dat mijn lichaam aankan. Ik vermoed dat dit de oorzaak is van mijn regelmatig terugkerende energietekort. 

Bij mij werkt het om tijdens zo'n dip diep in mijn lichaamsgevoel te duiken. Je kunt jezelf door je aandacht diep in je lichaam nestelen en binnen blijven. Je brengt dan je aandacht en licht in je lichaam tot je feedback van binnenuit gaat ontvangen. Dat kan zijn warmte, frisheid, ruimte of een gevoel van rust. Zo laad je je accu weer op en die zit kennelijk toch in de cellen van je lijf in verbinding met een dieper zelf. Ik word er vrolijk en rustig door en tegelijk meer energetisch opgeladen. Het tempo van mijn bewustzijn is erg snel en dat voelt heerlijk, maar mijn lijf wil er wel bij blijven horen.

Een collega van me, heeft hierbij de woorden ’wacht even’ als reminder voor zichzelf. Ze zegt hierover: "De woorden 'wacht even' herkent mijn lichaam ondertussen. Ik voel dan een heel kleine achterwaartse beweging en ga daadwerkelijk iets meer met mijn aandacht naar mijn rugkant. Hiermee voel ik me completer en luister ik beter naar mezelf. Mijn schouders laten los en er ontstaat ruimte. Dit alles neemt heel weinig tijd en voor mij werkt het heel sterk."

Dit ene zinnetje is ook voor mij heel bruikbaar gebleken omdat het direct een beroep doet op mijn gezonde, natuurlijke tempo en de versnelling een halt toeroept. Net even dat stapje terug doen als ik weer te hard ga en de ontspannen warmte in mijn lijf kwijtraak. Bij ‘wacht even’ ga ik weer waarnemen in plaats van door te gaan met doorgaan en overzie ik de situatie beter. Ik blijf erin in plaats van er uit te vliegen.

Zo kun je vooral in situaties met voor jou bekende valkuilen een te snelle reactie vermijden door even te wachten. Te snel 'ja' zeggen op een verzoek bijvoorbeeld, terwijl je eigenlijk te moe bent of geen zin hebt. Je zorgt dan zelf voor het behouden van ontspanning en ruimte bij activiteit en bij moeilijke en stressvolle situaties. Maar ook bij harde woorden of verwijten van mensen die je heel nabij zijn kan het helpen om niet direct in een schrikreactie te belanden; onbegrip triggert oude delen die nog in je sluimeren en die roepen een directe afweer op. Die afweer kun je langzaam omzetten in een bewuste daad van het willen ervaren van wat er nu in je gebeurt. Je lijf, je gevoel, je denken en je willen blijven dan samenwerken: deze pas op de plaats maakt dat je jezelf bij elkaar houdt. In plaats van je direct te verzetten laat je los en blijf je luisterend. Je gaat jezelf niet uitleggen aan de ander, maar kiest ervoor om eerst in jezelf te voelen. 

Wat gebeurt er met je als je alles laat zijn zoals het is? Als je luistert en tegelijk voelend blijft in je lichaam? De korte pauze ondermijnt al de strategieën die je hebt opgebouwd en brengt je onmiddellijk in het hier en nu van deze situatie. Op zo'n moment stop je niet langer al je energie in verzet, moeite doen, gelijk willen hebben, verdedigen. Weerstand kost je heel veel energie. De energie blijft nu bij jezelf, terwijl je tegelijkertijd nieuwsgierig waarneemt wat de buitenwereld nu weer in je teweeg brengt. Je bent dan niet zozeer vrij van....de situatie of de ander, maar vrij in....jezelf. Een stille binnenwereld is en blijft aanwezig en is stevig geankerd in je lichaam.

Het is mijn ervaring dat ik door deze pauze in de tijd, zelf open kan blijven en de ander ook beter kan horen en aanvoelen. De ander voelt zich op zijn beurt ook weer meer gehoord door mij. Dat wil niet zeggen dat ik hiermee minder spontaan ben; mijn woorden zijn juist meer doorleefd en gevoeld en dus ook echter dan een directe respons. Simpeler kan haast niet en toch maakt dit kleine stapje terug voor mij een wereld van verschil.

Door: Lenne Gieles

Leiderschap in turbulente tijden

Onlangs stelde iemand mij de vraag hoe je deskundigheid van leidinggevenden vergroot bij de grote transformaties van deze tijd. Zoals bijvoorbeeld in de zorg waar alles in een paar jaar tijd compleet anders is.

Natuurlijk is er niet zomaar een kort antwoord te geven op een dergelijke vraag, maar ik denk wel dat we voor een richting aan de slag moeten met de leiders zelf. Als alles sneller gaat en de wereld om je heen steeds complexer wordt en de druk vergroot, dan moet je vanuit een ankerpunt in jezelf je rug recht houden. Overzicht houden waardoor je nieuwe wegen kunt bewandelen. Leiders van nu hebben de touwtjes niet altijd in handen, maar moeten ook dealen met wat er van buiten op hen afkomt. Omgaan met onvermogen én toch leiderschap durven nemen.

Het gaat er wellicht om de situaties te kunnen doorzien. En dat begint bij jezelf. Jung zei het al: “wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt wordt wakker”.  In onze training LIFE staat die weg naar binnen centraal. Om van daaruit opnieuw naar de gegeven situatie te kijken. We zorgen voor transparantie in de binnenwereld en dat biedt inzicht in hoe je handelt in de buitenwereld. Dit doen we door steeds te zoeken naar jouw ankerpunt. In een wereld die alsmaar sneller lijkt te draaien, zit de kracht niet in nóg harder hollen, maar in durven stilstaan in het oog van de storm.  Leiders die de moed hebben hun innerlijk krachtenveld onder de loep te leggen. De eigen talenten én het onvermogen en de kwetsbaarheid. Die naar binnen durven kijken om onder ogen te zien wat hen in de weg zit.

Het voordeel van zo’n ankerpunt is dat je vermogen om aanwezig te zijn groter wordt.  Want laten we wel wezen, dat heldere aanwezig zijn, 100% bij jezelf, 100% bij de anderen, 100% in de situatie, dat krijg je niet cadeau. Daar moet werk voor gedaan worden. Geen therapeutisch graven, dat is gelukkig niet nodig. Wel een onder ogen zien, doorleven en achter je laten van de ballast van je leven. Een integratie van denken, voelen en willen én het fysieke lichaam. Dat vraagt om een ander luisteren. 

We ontwikkelden daartoe de methode van het ‘direct ervaren’. Dat is snel en effectief, hebben we gemerkt. Het geeft ruimte. In het moment; zo’n flits van inzicht en helderheid geeft opluchting en een lekker gevoel. Maar het werkelijke rendement wordt merkbaar in de maanden erna, als de integratie op verschillende niveaus steeds opnieuw plaatsvindt. Indragen noemen we dat. Dan merk je stukje bij beetje wat het echt betekent om dat ankerpunt in jezelf te vinden, om even stil te staan (al is het maar een split second) en om nieuwe – tot dan toe ondenkbare – wegen te ontsluiten.

Door: Cornalien Stolker

Meer over LIFE

VAN MOETEN NAAR WILLEN

Het gebeurde op een morgen lang geleden, mijn jongste dochter was toen 4 jaar oud. Ik was gehaast, want moest naar mijn werk, moest de trein pakken en ga zo maar door.

Mijn dochter zei, "mama, MOET jij dan werken?" Haar hand die mij aanraakte, haar vraag die mij raakte. Deze feedback heeft me nooit meer los gelaten. Alle jaren daarna heb ik mezelf afgevraagd, MOET ik het? Of WIL ik dit ook? En waarom gebruik ik het woord moeten zoveel in mijn spreken. Ik kwam erachter dat dat een onbewuste uitlaatklep was van de druk die ik ervaarde van het vele moeten in mijn leven.

Het moeten kent ook veel lagen. Er is het moeten wat zo is omdat ik een situatie heb gecreëerd waarin ik verantwoordelijkheid heb voor een aantal activiteiten daarin. Zoals mijn werk; aan de gestelde eisen wil ik ook voldoen. En dat ik daarnaast drie kinderen had en een moeder die ik thuis verzorgde, ja daar wil ik ook aan voldoen. Natuurlijk zijn daar ook vele moetens bij. Maar ja, dat hoort erbij…

Er is ook een andere laag moeten. Een dieper moeten vanuit een te grote verantwoordelijkheid hebben voor. Deze te grote verantwoordelijkheid is mij met de paplepel ingegoten. Als kind al de verantwoordelijkheid voelen dat alle kinderen gelijkwaardig spelen bijvoorbeeld. Het moeten is zo vanzelfsprekend geworden op een dieper niveau, dat mijn vrije wil weinig ruimte meer krijgt.

We worden geboren als baby’s met een grote bereidheid, een groot willen. In de loop van de tijd, komt er een schaduw over dit willen.  Een schaduw door de opvoeding die we meemaken, of door situaties die gebeuren. Enerzijds komt in plaats van het willen iets van moeten, anderzijds iets van niet mogen. Als je dit zo leest kan je dan ook voelen dat de schaduw twee hele verschillende gevolgen heeft? Bij moeten komt er een strakheid in me, me schrap zetten, doorgaan, doorzetten, gefocust; een voorwaartse beweging. Bij niet mogen voel ik beklemming, onmacht, verdriet, angst. Het moeten doet iets met mijn denken, gefocust zijn, het niet mogen doet iets met mijn voelen. Beide, zowel het moeten als het willen, overschaduwen mijn vrije wil.

Daarom is het moeilijk om nog te voelen wat ik echt wil. Wil ik blijven samenwerken of moet ik dat van mezelf? Mag ik ook weer van alles mogen? Mag ik weer hopen dat ik fijn kan samenwonen met mijn nieuwe vriend?

In de opleidingen van EssentieCoahing staan we hierbij stil. Hoe dieper ik hierbij stil sta, hoeveel meer ruimte voel ik terug voor het diepere willen. Het antwoord is zo duidelijk uit mijzelf. JA, ik wil.

Door: May Ing Tan

B A L A N S

Het bijzondere met zoiets als balans is dat je het er nooit over hoeft te hebben als je in balans bent. Dus dat je tegenwoordig overal en nergens het woord balans tegenkomt, geeft te denken. Wellicht is de balans op een heleboel terreinen ver te zoeken.

Er is altijd iets met tweezijdigheid als het over balans gaat. Balans tussen geven en nemen, balans tussen werk en privé, tussen inspanning en ontspanning. Zodra je teveel vast gaat zitten in één van die polen ontstaat er disbalans. Ik merkte dat het afgelopen najaar toen ik zoveel klussen tegelijk deed dat de balans tussen inspanning en ontspanning zoek raakte. Voortdurend licht geagiteerd, een wijntje nodig om te ontspannen (in elk geval is dat wat ik dan ga denken), slecht slapen, kinderen die klaagden dat ik niet luister, afspraken vergeten en op een gegeven moment was de lol er gewoon af. Voor het eerst in mijn leven had ik geen zin meer om te gaan werken. En dan ben je er niet met een dagje sauna.

Of het nou de inspanning is of de ontspanning, zodra je vastzit in één van die polen, stagneert er iets. Energie ontstaat in de beweging tussen plus en min, in de wisselwerking tussen die twee. Zolang geven en nemen, binnen en buiten, inspanning en ontspanning elkaar steeds maar afwisselen is er balans. Dáár ontstaat beweging, vernieuwing, verandering. In onze workshop balans zoomen we persoonlijk in op een aantal polariteiten zodat deelnemers voor zichzelf kunnen ervaren wat er is doorgeschoten en wat er mist. In tegenstelling tot wat we soms denken hoeft er uiteindelijk meestal niet eens zoveel te veranderen. Vaak mag er van het één iets minder en van het andere iets bij; van óf / óf naar én / én. Het gaat er eigenlijk steeds om dat je beide polen kunt toelaten in je leven, voorbij het oordeel of het taboe. Dan helpt het al als je jezelf een moment in het midden kunt ervaren, van waaruit je beide polen kunt waarnemen. Dat zet ze meteen in een ander perspectief.

Alleen de weg naar herstel van het evenwicht vraagt nog wel eens om meer. Wat extra’s aan de andere kant voordat je weer in het midden kunt gaan bewegen. Voor mijzelf was een paar rustige weken én een flinke griep uiteindelijk nodig om weer in evenwicht te komen. Nu kan ik weer genieten van allebei; flink aan de bak, maar óók naar buiten en een boek lezen. Wat het me opgeleverd heeft is het besef dat ik er steeds voor moet waken dat er afwisseling is. Niet alleen in inspanning en ontspanning, maar in alle gebieden van mijn leven. Dán is er balans.

Door: Cornalien Stolker

STOPPEN MET DOORGAAN

Elke dag brengt het leven mij in situaties waar ik iets van kan leren. Zo kan ik de diversiteit in mijzelf, mijn innerlijke diamant steeds mooier slijpen en polijsten en kom ik dichter bij mezelf. Vandaag stond ik even stil bij het thema stoppen met doorgaan. Ik wil jullie daarin meenemen.

Soms zijn de levenslessen ongenadig hard. Ik keek terug op mijn leven en dacht aan het moment waarop mijn toen zestienjarige dochter door een ongeval om het leven kwam. Ik herinner me als de dag van gisteren de gigantische dreun die on-verdoofd lijf en geest deed schudden alsof ik midden in een aardbeving was beland.  Dit speelde zich in alle heftigheid binnenin mij af.

Rondom mij woedde een orkaan van wereldse activiteiten, van mensen die onderweg waren, productie maakten, hun diensten aanboden en met elkaar spraken alsof er niets aan de hand was. De sneltrein denderde gewoon door. Na een tijdje voelde ik wel dat -hoewel de orkaan nog hevig tierde- er in het oog van de orkaan ook stilte heerst. Hier voelde ik me weer aanwezig en voelde ik ook de aanwezigheid van mijn dochter.

Er kwam een dag dat ik weer aan het werk ging. Wat moet je anders? Maar de lol was eraf en hoewel ik altijd met cijfers had gewerkt kreeg ik ze nu maar steeds niet kloppend. Een soort acute dyscalculie leek het. Slechts met heel veel moeite kreeg ik het werk gedaan.

Tot ik besefte, in een moment van stilte, dat dit werk niet meer bij me paste. Ik was er klaar mee. Tijd voor iets anders. Zo ging ik de opleidingen doen voor coach en counselor en nu werk ik net als voorheen nog steeds met ondernemers maar dan zonder de cijfers. En ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld in mijn werk. In dit stuk ben ik thuisgekomen bij mezelf.

Vandaag besef ik dat ik in de jaren erna geleerd heb om af en toe stil te staan bij wat er is. Hierdoor heb ik geleerd om af en toe zelf te stoppen en stil te staan bij wat er is. En dat helpt mij om in de stroom van het leven te blijven, ook als ik het even niet meer weet.

Het gebeurt vaak dat mensen een drastische ommekeer maken in hun leven na een heftige gebeurtenis. Wat ik heb geleerd is dat er geen heftige gebeurtenissen nodig zijn die je van buiten stoppen. Je kunt elke dag, ieder moment even stoppen met doorgaan. Even voelen bij jezelf of het goed is waar je mee bezig bent. Of het nog bij je past. Of je er nog blij mee bent.  Dit doe je door terug te gaan naar binnen, terug naar het ervaren van het moment.

Dit stoppen impliceert als vanzelf dat je weer de stilte ervaart. En stilte is een waarlijke bron van inzichten, van energie, van hulp bij het oplossen van problemen. In de stilte kom je in je kracht. En vooral: in de stilte kun je thuiskomen bij jezelf. Gun het jezelf en stop af en toe even met doorgaan.

Door: Hans Mollee

Je bent zo mooi anders; diversiteit in de wereld en in onszelf.

Aanwezig zijn en blijven in een wereld vol met verschillende normen en waarden valt soms niet mee. Je ervaart dagelijks talloze normen, die van jezelf en die van anderen met wie je leeft of samenwerkt. Je wilt er aan voldoen maar raakt door aanpassing je unieke aanwezigheid kwijt. Hoe kan je dit behouden?

Het antwoord is een voor mijn leven en werk belangrijke uitgangspunt van werken vanuit diversiteit. Hans Andreus heeft voor mij de kern geraakt in zijn gedicht “Je bent zo mooi anders”. Hij verwoordt daarmee de waardering voor de uniciteit van zichzelf en de ander en in elk levend wezen. Hij waardeert en geeft ruimte aan het verschillend zijn met de ander in plaats van er eigen normen op te leggen. Anders zijn is dan niet meer het niet voldoen aan gestelde normen. Ik heb als kind geleden onder de oordelen over mijn  anders zijn. Anders zijn als  het niet voldoen aan de mij gestelde normen. Wij hebben hier allemaal op de een of andere manier last van gehad. Als we dit nader bekijken is het denken in anders zijn, en dus niet voldoen aan, de basis van alle soorten van onderdrukking.

 “Je bent zo mooi anders” en verder in het gedicht “Ik zou je nooit anders dan anders willen”. Hier uit zich waardering en gelijkwaardigheid. Ik kan hierbij ontspannen, ik voel ruimte, vrij om te zijn wie ik ben en ook de vreugde om gezien en gewaardeerd te worden precies zoals ik ben.

Onze wereld kent diversiteit in velerlei facetten. Elk mens heeft unieke kwaliteiten en potenties. Je ziele-aanwezigheid is uniek. Dit heb ik zo intens ervaren bij mijn drie dochters. Steeds bewust zijn dat ik ruimte wil geven om ieder te zien in hun unieke aanwezigheid valt niet mee. Vergelijken is zo gebeurd en daarmee een norm stellen hoe dingen horen te zijn. Ik heb geleerd om vanuit het principe van diversiteit met hen en later met groepen mensen te werken. Door de bril van diversiteit kijk je naar de ander vanuit de waardering van het verschil en tegelijkertijd vanuit verbinding met de overeenkomsten tussen jou en de ander. Het creëren van ruimte voor diversiteit biedt die nodige voorwaarden voor vertrouwdheid en gelijkwaardigheid. Een belangrijke vertrekpunt van hoe wij met mensen willen werken bij EssentieCoaching®. We noemen het in contact zijn, werken of begeleiden vanuit ooghoogte. Met een open blik kunnen kijken naar de diversiteit in onze maatschappij, in de organisaties waar we werken, in families, gezinnen en vriendschappen, biedt op macro en micro niveau  een oplossing in het verbeteren van je leiderschap en in de samenwerking.

Een grote uitdaging is om eerst vanuit deze bril van diversiteit naar je innerlijke krachtenveld te kijken. In jouzelf is ook diversiteit, als een diamant met vele facetten. Unieke kanten van jezelf verbonden met de kern van wie je bent. Het verkennen van de diverse kanten vergroot niet alleen je bewustzijn, maar maakt ook ruimte voor de verschillende kwaliteiten en onmogelijkheden die in jou zijn, zonder een waardeoordeel te hebben voor de kanten die wel goed of niet goed zijn. Je hoeft niet meer te voldoen aan je eigen norm en je mag volledig zijn wie je bent. Met alles erop en eraan. Ik mag zowel een gedreven hardwerkende vrouw zijn als ook zacht, kwetsbaar, speels of onzeker.

Door ruimte te geven aan eigen diversiteit vergroot je de mogelijkheid om ruimte te geven aan anderen vanuit ooghoogte. Daarom wijden we de eerste module van LIFE (Leiderschap vanuit Innerlijke Focus en Essentie) geheel aan dit onderwerp.

Door: May Ing Tan

Aanwezig zijn bij wat je doet

“Maám, luister je wel naar me?”

Hoe vaak ben je je ervan bewust dat je niet echt aanwezig bent in contact. Of in de taken die je doet. Je holt van het ene naar het andere, maakt keuzes, neemt beslissingen en luistert soms maar half. Het put je uit om zo te leven en bevredigt zelden.

Het is een belangrijk onderdeel van EssentieCoaching® om je te trainen in aanwezig zijn. Om bij alles wat je doet voeling te houden met jezelf, met wat er in je binnenwereld leeft én je tegelijkertijd te verbinden met je omgeving, met het werk dat je doet of de mensen waar je mee verkeert. Zo aanwezig zijn is natuurlijk geen constante; er gebeurt voortdurend van alles dat je ‘uit het lood’ haalt. Steeds makkelijker en sneller de weg terug vinden naar die staat van bewuste aanwezigheid lukt daarentegen wel.

Een belangrijk uitgangspunt in ons werken met EssentieCoaching® is dat we allemaal niet alleen een persoonlijkheid hebben maar ook een ziel. Die ziel is ruimer dan de persoonlijkheid; een eigen verfijnde energie die ieder van ons uitstraalt. Ook zonder dat we ons ervan bewust zijn nemen we elkaar waar op ziele-niveau. Als we verliefd worden of iemand aardig vinden, als we de potentie in een ander zien, als we ons veilig voelen bij een ander. Soms ook merk je dat er iets is dat de ziele-energie van een ander aan het zicht onttrekt; een overtuiging, een taboe, onrust of pijn. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor de ander, maar ook voor jezelf.

Het vraagt zelfonderzoek en oefening om je weer te verbinden met die eigen ziel-energie. Want voor ieder van ons geldt dat er delen van jezelf aan het oog onttrokken zijn. Omdat het niet kon en mocht toen je klein was bijvoorbeeld. Door angst of trauma. Door overtuigingen die je ergens onderweg hebt opgedaan.

Door jouw eigen afweer in de ogen te kijken, de pijn uit het verleden te doorvoelen en je open te stellen voor dat wat er daarachter beschikbaar komt, gaat je energie weer stromen. Alsof de mist optrekt. Een ontspanning, een zucht. “Oh ja, ik ben er nog. Sterker nog, ik kan vanuit een innerlijke ontspanning aanwezig blijven in de situatie. Zonder angst of verkramping ontvankelijk zijn voor wat zich aandient. Omdat ik de verbinding kan maken tussen wat er in mezelf voelbaar is en dat wat er om me heen gebeurt.” 

En dan merk je soms dat juist door jouw persoonlijke aanwezigheid de anderen ook meer naar voren komen. Dat ook zij ontspannen en zich laten zien. Zo wekt jouw aanwezigheid die van een ander.

Door Cornalien Stolker. 

Bussum, 23 februari 2016