Van oud naar nieuw

Nieuwjaarsdag markeert voor veel mensen het begin van goede voornemens. Meer tijd nemen voor het gezin, gezonder eten, stoppen met roken, meer van het leven genieten zijn zo van die voornemens die voorbijkomen. Zo heb ik mijzelf voorgenomen om assertiever te zijn en niet meer over mijn grenzen te (laten) gaan. Helaas stranden veel van deze plannen vaak al snel als het nieuwe jaar eenmaal gaande is. Vorig jaar had ik mij voorgenomen om weer wat meer aan yoga te gaan doen. Maar de geur van de oliebollen was amper vervlogen of ik merkte dat ik alweer was teruggegleden naar mijn oude patroon.

In zijn boek De sjamanistische weg van verlichting beschrijft psycholoog / antropoloog Alberto Viloldo het verhaal van de wandelaar die in de bergen een man tegenkomt met een vlot op zijn rug. Omdat er geen water in de buurt is vraagt hij aan de man waarom hij het vlot meezeult. En de man antwoordt dat het vlot zijn leven heeft gered toen hij in de buurt van de zee was. Lenne Gieles schrijft in haar boek Thuis: "je hebt je dikke jas nog aan omdat het gisteren zo koud was."

Hoe vaak ben je al in een nieuwe situatie maar heb je het oude nog niet los-gelaten? Viloldo raadt aan om eerst te overdenken en goed te doorvoelen wat we achterlaten voordat we naar een nieuwe fase gaan. De dood van het oude zelf. Rouwen om wat je niet meer hebt of wilt zijn. Zo laat je iets los. Alleen dan kan er sprake zijn van een wedergeboorte. Zo gaat dat in oude culturen, veelal met behulp van rituelen. Het is de sjamanistische weg.

Het afgelopen jaar heb ik afstand gedaan van voor mij belangrijke dingen. Te grote verantwoordelijkheid voor mijn gezin van herkomst. Ik heb het doorvoeld en heb het oude bewust achter me gelaten. Een mooie ritueel waarbij we de as van mijn ouders hebben uitgestrooid. Daar liet ik ook tegelijkertijd mijn te grote verantwoor-delijkheid los en heb ik een heel groot stuk vrijheid hervonden. Nu heb ik de smaak te pakken. Binnenkort ga ik het weer proberen. Weer aan de yoga. Dat wordt ongetwijfeld winst voor mijn gezondheid. Maar er gaat ook iets verloren. Ik verlies mijn comfortzone. Er zal wat minder tijd zijn voor vermaak, lezen en muziek, voor sociale contacten. Of om gewoon te luieren. Mijn dagritme wordt anders. Mijn agenda krijgt een nieuwe herhalende gebeurtenis ingepland. Oude dag-patronen moet ik loslaten. En dat ga ik doen door de dag te beginnen met het te overdenken en eens goed doorvoelen van mijn voornemen. Dit begin van de dag wordt mijn ritueel. Daarmee schep ik ruimte voor het nieuwe. Er kan een stukje nieuw 'ik' geboren worden. Zo zal ik ook het verlies van mijn oude grenzen gaan doorleven zodat ze plaats kunnen maken voor de nieuwe.

In het boek gaat het vooral over grotere veranderingen zoals volwassen worden, het huwelijk, de geboorte van je kind, scheidingen, verlies van dierbaren en het afscheid nemen van je werkende leven als je met pensioen gaat. Bij dat soort markante gebeurtenissen is het zeker de moeite waard om ze goed te doorleven. Maar ik merk dat het ook heel goed toepasbaar is op goede voornemens. Even stilstaan bij wat je verliest. Waar het je heeft gebracht. En dan loslaten met een mooi ritueel. Zo stap je schoon in het nieuwe. Zonder vlot, zonder dikke jas.

Door: Hans Mollee

Www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

MOEITELOOS

Met een prachtige bos bloemen in de hand stond ze voor mijn deur. Om samen met me te vieren dat het haar heel goed gaat. Ze heeft een aanstelling gekregen als directeur. Waar ze zich over verwondert en waar ze het meest van geniet, is dat het zo moeiteloos gaat. “Wie heeft dit ooit gedacht? Ten eerste dat ik ooit deze functie zou krijgen en ten tweede dat ik er zo van geniet en me zo weinig druk maak om van alles en nog wat.” Ik moedig haar aan om nog meer te vertellen en om dit belangwekkende geluksmoment voluit te vieren. Ik zeg haar hoe belangrijk het ook voor mij is om deelgenoot te zijn van dit prachtig moment. Dat we in een cultuur leven waar we meer aandacht krijgen -of zelf meer aandacht nemen- voor datgene wat minder goed gaat. En dat het zo'n groot cadeau is als iemand speciaal naar me toe komt om dit met me te delen.

We staan stil bij wat moeiteloos betekent. Het is niet dat er geen problemen zijn en zij in een ideale organisatie terecht gekomen is. Er is werkdruk, genoeg projecten die goed en op tijd gedaan moeten worden. Genoeg moeilijke beslissingen die genomen moeten worden. Net als op alle andere werkplekken. Het moeiteloze blijkt het effect van een bewustzijnsproces waardoor ze in staat is om vanuit haar midden - haar essentie en haar bestuurskracht - te handelen. En dat is niet moeiteloos. Het is zelfs een kunst om bij een moeilijke uitdaging van het leven je bestuurskracht te behouden.

Lukt het je wel dan is het gevolg daarvan dat je midden in de storm van het leven toch in je comfortzone kan blijven. Er is een mooie uitdrukking voor deze staat van zijn (Sara Lee): “Nestel je in je bestaan en ontspan…” Als een vogel in haar nest of een vos in zijn hol. Je voelt geborgenheid in je eigen bestaan, waar in je kunt ontspannen en de wereld tegemoet kunt treden. Ook de moeilijke gesprekken.

“Mensen werken graag met me. Ik moest een klus klaren waarvoor ik anderen nodig had. Ik stuurde een mail en ik kreeg tien positieve reacties. Ik voel de ontspanning waardoor het lijkt alsof ik uit de lucht pluk welke vragen ik moet stellen, welke beslissingen ik moet nemen”. Maar het is natuurlijk niet uit de lucht plukken, want daarin zit het niet. Het zit in je eigen vastberadenheid, je eigen overzicht, daadkracht. Intuïtief en helder wetend. In contact met haar Zelf en daardoor met anderen die ze daar tegenkomt.

Hoe meer ze als directeur ontspant, hoe meer de organisatie zich ontspant. Zelfs de klanten merken het op.

Sinds deze ontmoeting vier dagen geleden glunder ik als ik aan deze ontmoeting denk.

Door: May Ing Tan

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

Te sterk willen

Hoe moeilijk is het toch om je eigen blinde vlekken te zien. Je hebt altijd volkomen gelijk in je eigen universum. Daarom is het fijn om vrienden te hebben die de moed hebben je te confronteren met wat je zelf niet kunt zien. Die je liefdevol uitlachen en zachtmoedig benoemen waar je zelf je eigen problemen veroorzaakt of in stand houdt.

In het werken met EssentieCoaching® lees ik een tekst over het 'willen'. Dat gaat onder meer over alles wat je van jezelf moet en dat wat je jezelf niet toestaat, wat als het ware niet mag van jezelf. Ik werk er graag mee in de coaching, dus dat onderdeel ken ik al goed. Maar ik lees ook iets nieuws. Over een 'te sterk willen' ontwikkelen. Dat je dat kunt herkennen "doordat mensen weerstand vertonen als je zegt wat je wilt". Oeps! Het gesprek met een collega over wat me dwarszit gonst nog na. Ik herken mezelf.

De feedback van mijn collega helpt me om te zien hoe mijn eigen wil een tikkeltje te sterk is geworden. Dat ik vanuit de kwetsbaarheid na het overlijden van mijn man een kracht heb kunnen ontwikkelen om te overleven, die enorm heeft geholpen in de dingen die ik wilde neerzetten. Maar dat dit ten koste is gegaan van oog en oor voor mijn behoeften. Dat ik wellicht onvoldoende ruimte heb genomen om ook de ander toe te laten. Mogelijk is het nu tijd om weer vertrouwen op te bouwen en los te laten dat ik het allemaal wil bepalen. Dat voelt kwetsbaar en ongemakkelijk, maar als ik het voelen toelaat wordt het weer stiller in mij. Dat geeft nieuwe kracht; geen te sterke wilskracht, maar een open innerlijke willen dat ruimte geeft aan mezelf en de ander. 

Door: Cornalien Stolker

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

Polariteiten

Polariteiten, ik vind het een heerlijk onderwerp om mee te werken, omdat het er allemaal zoveel lichter van wordt. Als we niet uitkijken leven we allemaal in een universum vol 'waarheden' over onszelf. Dat we daadkrachtig zijn, of lief. Dat we niet goed kunnen sporten of heel muzikaal zijn. Kwalificaties waarin je bent gaan geloven. Nu is er niet zoveel mis met veel van die kwalificaties, die geven kracht en zelfvertrouwen en het vermogen om dingen tot stand te brengen in de wereld. Maar ze zijn vaak wel eenzijdig en dat leidt ertoe dat het op enig moment gaat 'schuren'. Want je mag dan daadkrachtig zijn, het is in je werk soms ook nodig om in staat te zijn tot 'niet doen', tot luisteren, afwegen, verduren, om er maar een paar te noemen. En klopt het wel dat je niet goed kunt sporten of is dat ooit tegen je gezegd en ben je erin gaan geloven? Zoiets wordt al gauw een self-fulfilling prophesy. 

In het werken met polariteiten eigen je jezelf ook die andere kant weer toe. Zo komt er nieuw potentieel tot je beschikking waar je lang geen weet van had. Je beweegt van óf-óf naar én-én. Dat gaat soms gepaard met verdriet omdat je zo lang in een (te) krap jasje geleefd hebt. Maar als je daardoorheen gaat komt er ruimte, ruimte voor een vergeten deel van jezelf dat voortaan ook weer mag worden aangeboord.

Een polariteit in onszelf is die van de mannelijke kracht (bezien als de uitgaande beweging) en de vrouwelijke kracht (de ontvankelijke beweging) in onszelf. Door opvoeding, beeldvorming, cultuur en levenservaringen in onze jeugd heeft zich daarin bij ieder van alles vastgezet. En dat is zonde want we hebben beide krachten hard nodig in ons leven en werk. In de workshop Balans vinden in leven, werk en relatie bieden we je de gelegenheid om deze polariteit in jezelf te onderzoeken en daar een beweging in te maken. Het blijkt een prachtig thema, dat zich vaak heel anders in ons heeft gevormd dan we van te voren denken. We zijn complexe wezens, dat blijkt ook hier weer. Op zo'n dag laat zich iets zien waar je mee verder kunt; veelal een opening voor verder onderzoek en ontwikkeling. 

Door: Cornalien Stolker

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

De juiste spanning - door Lenne Gieles

Let it settle itself dear….

Charlotte Selver

Toen ik 25 jaar geleden dit werk begon was er een deelnemer in de cursus ‘Intuïtie, je eigen wijze’ die me vroeg: “Wat doen we hier eigenlijk, we zijn alleen maar diep aan het ontspannen”. Ik had toen nog niet de ervaring van nu dat het, net als bij een snaarinstrument, in essentie gaat om de juiste spanning. Als de snaar te slap is bungelt de snaar en komt er geen toon; te strak kan de snaar knappen, is de toon uit balans en te hoog. Later toen ik een Ierse harp leerde bespelen merkte ik dat - wilde ik kunnen beginnen - dagelijks alle snaren opnieuw gestemd moesten worden. Zo kun je ons systeem vergelijken met een klinkend instrument waarvan de snaren heel precies op elkaar zijn afgestemd: niet te strak en niet te los. De harp leerde me om mijn eigen systeem beter te gaan beluisteren en mijn ‘snaar’ precies gestemd te houden. Ik voelde dat als een belangrijke fase die me leerde precies op het scherp van de snede te leven: de juiste inspanning in ontspanning en openheid. Of, zoals Zen leert: Niet-doen terwijl je doet. Het woord ‘stemming’ drukt letterlijk uit dat ook je gevoelsleven nauw samenhangt met het ‘stemmen’ van jezelf: te strak ervaar je sterke concentratie van kracht die kan leiden tot hardheid en agressie. Te los komt er een veelheid aan indrukken bij je binnen en kan er depressie, te grote kwetsbaarheid, angst en een gevoel van machteloosheid ontstaan. Het juiste midden geeft direct een andere stemming. Je ervaart dan een lichtheid en zachte kracht waarbij je zowel helderheid als diepte ervaart. Een mannelijke deelnemer aan de training verwoordt het zo:

Ik besef dat ik meestal te slap ben, te afwachtend, afhankelijk ook. Ik geef daarmee het initiatief uit handen en ben niet scherp genoeg op mijn werk. Nu span ik mezelf letterlijk iets aan en dan voel ik me direct vitaler en beter in staat om leiding te geven  Ook in mijn relatie begin ik de irritaties van mijn vrouw te begrijpen. Ik neem nu ook in ons gezin mijn verantwoordelijkheid zodat zij haar ontvankelijke kant meer kan inzetten. Ik zie haar vrolijker en meer tevreden worden.

De juiste spankracht heeft dus - net als bij een snaar - wel degelijk nut: het brengt je steviger in de materie. Ieder mens heeft die weg af te leggen van in zijn lichaam komen en binnen die beperking ontdekken dat je meer bent dan deze vorm. In die zin zijn aangespannen spieren nuttig: ze helpen je om in de vormwereld binnen te gaan. Je voelt je er krachtig door. Als je bijvoorbeeld je grens duidelijk aangeeft geeft dat je energie en voel je je eigen energie als duidelijk, krachtig en recht. Onnodige en onbewuste spanningen echter kosten je energie en belemmeren contact in je relaties. Zodra je ontspant kun je de ‘flow’  weer voelen.

Ken Wilber noemt dit in de vorm komen: involutie, verdichting. Spanning verwijdert je van je oorsprong maar brengt je dieper in de vormwereld. Aanspannen van je systeem helpt dus ook bij het vormen van je persoonlijkheid of ‘ik’. Ontspanning brengt je weer dichter bij je oorsprong en helpt je te verruimen voorbij je persoonlijkheid wat Ken Wilber evolutie of verlichting noemt. In dit licht is het nodig om goed te kijken wat je nodig hebt: meer vorm, verdichting, stevigheid of juist meer openheid, ontspanning en overgave. Een te zwak ‘ík’ kan bij teveel ontspanning in de war raken; een te strak ‘ik’ is gewend geraakt aan de controle en kan zich niet in een keer openen.

Levenslicht is er altijd; het is uit zichzelf stralend en je hoeft er dus niets voor te ‘doen’. Je zou als mens dus eigenlijk nooit levenslust en energie te kort hoeven komen. Zelfonderzoek en meditatie helpen je om te zien waar je dit levenslicht tegenhoudt. Je kunt door bewust te voelen en te luisteren je automatische spanningen opsporen en loslaten. In het aandachtig waarnemen merk je waar je jezelf teveel samentrekt, waar je verkrampt bent geraakt. Bij iedere spanning die je opmerkt en loslaat, lost een onbewuste identificatie op: een vastleggen van wie je denkt te zijn. Je verzamelde namelijk allerlei zelfbeelden om iets te leren en om te overleven en vormde zo een vastomlijnd ego.

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

Rust vinden

Vorige week vertelde een deelnemer in een training hoe hij een cursus bergbeklimmen had gevolgd. Het was een korte cursus geweest, een dag of zeven. "Ik was zo gefocust, ik was totaal relaxed daarna", vertelde hij enthousiast terwijl hij prachtige foto's van een besneeuwde berghelling liet zien. In de pauze die volgde hoorde ik wel drie mensen aan hem vragen waar hij die cursus had gevolgd en of hij een linkje kon doorsturen. Relaxed in een week, dat wil iedereen wel.

Steeds vaker komt de vraag naar 'rust' voor in het lijstje leerdoelen dat deelnemers zich stellen voor de trainingen die ik geef. Zou ik ze een paar jaar geleden vriendelijk hebben gezegd dat dit een prima bijvangst is voor een training, maar niet een doel op zich, nu doe ik dat allang niet meer. Voor veel leidinggevenden is de rust kunnen bewaren in de hectiek van alledag een belangrijke voorwaarde om hun werk goed te doen. De enorme toeloop op Mindfulness cursussen, niet alleen door particulieren, maar juist ook door werknemers bevestigt die trend.

We doen wel eens een oefening in onze trainingen waarin we de deelnemers in een grote kring opstellen. Iedereen krijgt de opdracht om zo snel en gericht mogelijk naar de overkant te gaan. Dat levert vaak een hoop geharrewar op in het midden, maar iedereen is toch vrij snel -en gestrest, dat wel - aan de overkant. Vervolgens doen we dezelfde oefening. Nu echter vragen we iedereen om voordat ze gaan lopen de stilte op te zoeken in zichzelf. We hebben dan al diverse oefeningen gedaan om de stilte in jezelf te ervaren. De eerste paar keren waren we nog verbaasd over het resultaat, nu weten we het gewoon; mensen lopen deze tweede keer rustig naar de overkant, zonder stress en zonder geharrewar in het midden. Ze bereiken hun doel significant sneller dan de eerste keer. Elke keer opnieuw.

Zelf merk ik het ook. De hoeveelheid werk die ik nu verzet, had ik een paar jaar geleden niet aangekund. Natuurlijk ben ik regelmatig moe, maar ook het recupereren gaat veel sneller. Ik weet waar mijn energie-lekken zitten, wat me helpt om bij te tanken en meestal is binnen een dag de ergste vermoeidheid weer verdwenen. Daar heb ik geen dure vakanties of langdurige time-out voor nodig. Het is niet zozeer een trukendoosje die me helpt om dit te bereiken. Ik kan hier dan ook niet een heel mooi lijstje van "wat te doen bij.." produceren. Het is vooral het bewustzijn van mijn eigen gedachten dat me geholpen heeft om hier te komen. In de Opleiding EssentieCoaching heb ik geleerd om dat bewustzijn te vergroten. Het gaat daarin niet meer zozeer om "momenten van stilte" te creëren, door bijvoorbeeld meditatie, hoewel ook dat zeker behulpzaam is. Maar veeleer gaat het om stil in jezelf te blijven, ook als er drukte is. En om weer snel terug te keren naar de rust als je het even kwijtraakt. 

Het is als muziek die zowel een stille grondtoon en een melodie in zich draagt. Het is een mooie metafoor om het allebei na te streven. Gewoon je werk doen in de drukte en hectiek van alledag en tegelijkertijd een grondtoon van stilte in jezelf bewaren. Zonder grondtoon is de muziek schril en zenuwachtig. Zonder muziek is de grondtoon saai en irritant. Maar samen vormen ze een prachtig muziekstuk.

 http://www.essentiecoachinginbedrijf.nl/leergang-leiderschap-info/

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

Wacht even

Steeds vaker hoor ik van mensen om me heen dat ze last hebben van een erg wisselvallig energieniveau. Wim bijvoorbeeld zegt het zo: "Of ik voel me goed in mijn vel zitten, met zin in van alles, of ik val terug in te moe zijn, niemand willen zien, alles teveel vinden..."  Ik herken dit zelf goed. Vooral als ik volop in actie ben merk ik vaker op dat ik er in het vuur van mijn enthousiasme ‘uit’ ben. Op zo'n moment overheers ik - zonder het op te merken - het natuurlijke tempo dat mijn lichaam aankan. Ik vermoed dat dit de oorzaak is van mijn regelmatig terugkerende energie tekort. Bij mij werkt het om tijdens zo'n dip diep in mijn lichaamsgevoel te duiken. Je kunt jezelf door je aandacht diep in je lichaam nestelen en binnen blijven. Je brengt dan je aandacht en licht in je lichaam tot je feedback van binnenuit gaat ontvangen. Dat kan zijn warmte, frisheid, ruimte of een gevoel van rust. Zo laad je je accu weer op en die zit kennelijk toch in de cellen van je lijf in verbinding met een dieper zelf. Ik wordt er vrolijk en rustig door en tegelijk meer energetisch opgeladen. Het tempo van mijn bewustzijn is erg snel en dat voelt heerlijk, maar mijn lijf wil er wel bij blijven horen.

Een collega van me, heeft hierbij de woorden ’wacht even’ als reminder voor zichzelf. Ze zegt hierover: "De woorden ' wacht even' herkent mijn lichaam ondertussen. Ik voel dan een heel kleine achterwaartse beweging en ga daadwerkelijk iets meer met mijn aandacht naar mijn rugkant. Hiermee voel ik me completer en luister ik beter naar mezelf. Mijn schouders laten los en er ontstaat ruimte. Dit alles neemt heel weinig tijd en voor mij werkt het heel sterk."

Dit ene zinnetje is ook voor mij heel bruikbaar gebleken omdat het direct een beroep doet op mijn gezonde, natuurlijke tempo en de versnelling een halt toeroept. Net even dat stapje terugdoen als ik weer te hard ga en de ontspannen warmte in mijn lijf kwijtraak. Bij ‘wacht even’ ga ik weer waarnemen in plaats van door te gaan met doorgaan. Ik overzie de situatie beter. Ik blijf erin, in plaats van er uit te vliegen.

Zo kun je vooral in situaties met voor jou bekende valkuilen een te snelle reactie vermijden door even te wachten. Te snel 'ja' zeggen op een verzoek bijvoorbeeld, terwijl je eigenlijk te moe bent of geen zin hebt. Je zorgt dan zelf voor het behouden van ontspanning en ruimte bij activiteit en bij moeilijke en stressvolle situaties. Maar ook bij harde woorden of verwijten van mensen die je heel nabij zijn kan het helpen om niet direct in een schrikreactie te belanden; onbegrip triggert oude delen die nog in je sluimeren en die roepen een directe afweer op. Die afweer kun je langzaam omzetten in een bewuste daad van het willen ervaren van wat er nu in je gebeurt. Je lijf, je gevoel, je denken en je willen blijven dan samenwerken: deze pas op de plaats maakt dat je jezelf bij elkaar houdt. In plaats van je direct te verzetten laat je los en blijf je luisterend. Je gaat jezelf niet uitleggen aan de ander, maar kiest ervoor om eerst in jezelf te voelen. Wat gebeurt er met je als je alles laat zijn zoals het is? Als je luistert en tegelijk voelend blijft in je lichaam? De korte pauze ondermijnt al de strategieën die je hebt opgebouwd en brengt je onmiddellijk in het hier en nu van deze situatie. Op zo'n moment stop je niet langer al je energie in verzet, moeite doen, gelijk willen hebben, verdedigen. Weerstand kost je heel veel energie. De energie blijft nu bij jezelf, terwijl je tegelijkertijd nieuwsgierig waarneemt wat de buitenwereld nu weer in je teweeg brengt. Je bent dan niet zozeer vrij van de situatie of de ander, maar vrij in jezelf. Een stille binnenwereld is en blijft aanwezig en is stevig geankerd in je lichaam.

Het is mijn ervaring dat ik door deze pauze in de tijd, zelf open kan blijven en de ander ook beter kan horen en aanvoelen. De ander voelt zich op zijn beurt ook weer meer gehoord door mij. Dat wil niet zeggen dat ik hiermee minder spontaan ben; mijn woorden zijn juist meer doorleefd en gevoeld en dus ook echter dan een directe respons. Simpeler kan haast niet en toch maakt dit kleine stapje terug voor mij een wereld van verschil.

Lenne Gieles 

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

De werkelijkheid kent veel gelaagdheid.

Hier ben ik de laatste weken persoonlijk mee bezig geweest. De situatie in de wereld roept mij opnieuw wakker  voor de verschillende visies en gezichtspunten over wat er gaande is in onze wereld.

Ik moet bekennen dat ik maar een oppervlakkige kennis heb over de geschiedenis van na de tweede wereldoorlog. Voor een groot gedeelte ben ik er zelf bij geweest, maar ik heb niet echt vat op de machtsverhoudingen in onze wereld.  Dus lees ik de laatste tijd gretig alle berichtgevingen vanuit verschillende totaal tegenovergestelde kanten.

Ik heb deze winter ervaren hoe je zelf je celgeheugen kunt ontlasten en de oude beklemmende beelden in een ander licht gaat zien. Achteraf kan ik zien dat ik wat betreft macht en angst in een onbewuste tunnelvisie zat.  Ik ging met mijn kinderen op reis naar mijn geliefde Indonesië. De weken voor vertrek voelde ik dat mijn angst en ongerustheid steeds groter werden. Vertwijfeld vroeg ik me af waarom we in hemelsnaam in deze tijd zo’n reis gaan maken. Vliegen is niet meer vanzelfsprekend, een ramp is zo voltrokken. 

Op de dag van vertrek ging ik toch en kwam ik aan op Schiphol. Enorme aantallen mensen van allerlei nationaliteiten zijn op reis. Er wordt gelachen, mensen zijn relaxed, hebben er zin in en zo te zien zijn ze niet zo bang. Het was alsof mijn visie breder werd. Ik voelde vertrouwen en hoop, en een begin van creativiteit vol avontuur. Ik besefte plotsklaps dat ik in een tunnelvisie zat. Ik had mezelf totaal laten overheersen door mijn angst.

Zo ken ik ook in mijn leven een ondergrond van onveiligheid. En ja, ik heb er op allerlei manieren aan gewerkt in verschillende vormen van persoonlijke ontwikkeling. Ik wist inmiddels de onveiligheid als een gegeven in mijn leven te omvatten. Onveilig door een oorlogsverleden en mijn vluchtelingachtergrond vol overheersing en onderdrukking. De rest onveiligheid mag er zijn en ik heb ermee leren leven. Afgelopen maand kwam ik er achter dat dit natuurlijk ook gebaseerd was op zo’n tunnelvisie. Ik ging terug naar de stad waar ik geboren ben. Waar ik 10 jaar geleden ook was en waar ik, als ik daar rond liep, een ondergrond van angst voelde. Dit keer ging het echter anders. De avond dat we aan kwamen werden we door familie welkom geheten. Heel hartverwarmend. De dag daarna zou er een feest voor ons worden gehouden. Maar mijn lichaam dat al die angst zolang had bewaard in alle cellen, had er genoeg van. Ik werd ziek. Het leek alsof ik door een enorm loslaatproces ging. Het was meer dan een reizigersdiarree, voelde ik. Ik mocht, nu ook in mijn lichaam, de overheersing en de herinnering aan vroegere angst loslaten.

Een week later liep ik op het strand, waar mijn kindervoeten ook hebben gelopen. Ik was zo blij als een kind en voelde me vrij. Ik besefte dat ik contact had met de mensen waar ik bang voor was geweest. Ik lachte met ze, at met ze, praatte met ze. Ik liet ze toe in mijn leven. Door die verbinding verdween mijn af gescheidenheid en  mijn oude kijk op het leven daar. Mijn oude kijk van het bange meisje in mij. Ik was niet meer bang.

Mijn persoonlijke ervaringen doen me vragen stellen over onze wereld. Met alles wat er gebeurt heb ik te maken. Hoe draag ik bij aan het afbreken van de tunnelvisies in de wereld? Welke eenzijdige kijk heb ik ten aanzien van de wereld waarin wij leven? Door welke angst word ik bepaald?  Ik vraag me af in welk on-bewustzijn ik verkeer? Welke verantwoordelijkheid heb ik? Neem ik die of sluit ik bewust mijn ogen? Ik weet inmiddels dat de werkelijkheid veel gelaagdheid kent. Ik wil er zo graag voor open staan!

Door: May Ing Tan

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl