De smaak van vrijheid

Vrijheid is voor mij persoonlijk een belangrijk thema. Hoewel dit een universele waarde is en iedereen over de hele wereld verlangt naar vrijheid, is dit niet zomaar automatisch aanwezig. Ik heb door EssentieCoaching geleerd dat vrijheid meer betekenis krijgt in het evenwicht met verantwoordelijkheid. Daarvan bewust worden vergroot mijn innerlijke vrijheid en zelfliefde.

OnvrijVanaf mijn geboorte tot nu heb ik op allerlei mogelijke manieren onvrijheid ervaren. Ik heb onderdrukking ervaren, waarin anderen bepaalden dat ik niet goed was zoals ik ben.
Ik ervaar onvrijheid soms in de buitenwereld en soms van binnen. Geboren als een chinees meisje ondervond ik onderdrukking op grond van etniciteit. Niet vrij en blij mezelf mogen zijn. Anderen bepaalden dat dat niet goed was. In mijn gezin van herkomst ervoer ik impliciete regels hoe ik hoorde te zijn. Veel onvrijheden. Aangepast. Niet te luid praten, de anderen voor laten gaan, niet te veel risico’s nemen, heel erg mijn best doen en flink zijn. Om maar een paar voorbeelden te noemen.
Binnen in mijzelf werd het toen ik opgroeide mijn overtuiging dat ik niet goed genoeg was. Mijn zijn werd gekoppeld aan mijn best doen, waardoor de onvrijheid van buitenaf, binnen in mij werd vastgelegd.
Vrijheid volgens EssentieCoachingIk leerde bij EssentieCoaching om een onderscheid te maken tussen mijn vastgelegde patronen in denken, voelen en willen. Ik leerde dat dit nodig is om te overleven en om dingen in mijn leven te fiksen. Ik leerde daarnaast vooral ook om de essentie in mijzelf te ervaren. Om te zijn vanuit wie ik in wezen ben. En ik kom tot ontdekking dat mijn ziel, mijn zijn vrij is. Ik ontdekte dat Innerlijke vrijheid altijd beschikbaar is. Dit te ervaren geeft een oneindige ruimte; ruimte om te kiezen, risico’s te nemen en doelen te bereiken.
Wat ik zelf leerde over vrijheidIn mijn leven leerde ik ook dat dingen niet los staan van elkaar. Mijn manifesterende kant staat niet los van mijn gevoelige en ontvankelijke kant. Ik ben soms naar buiten gericht en soms naar binnen gericht. Ik leerde dit tegelijkertijd te ervaren. Bij mezelf in mijn centrum te blijven en me tegelijkertijd te verbinden met een ander.
Zo leerde ik ook dat vrijheid meer betekenis kreeg als het verbonden is met verantwoordelijkheid. Het heeft mij geraakt dat Robert Quinn, een managementexpert uit de VS heeft gezegd dat in Amerika aan de westkust een verantwoordelijkheidsbeeld zou moeten komen, naast de Vrijheidsbeeld aan de oostkust van Amerika.
In mijn wezen leer ik nu dat ik vrij ben en tegelijkertijd verantwoordelijkheid kan nemen. Dat geeft mij een innerlijk evenwicht. Vanuit dit bewustzijn en de verbinding met mijn essentie sta ik in verbinding met anderen, mijn omgeving en de wereld. Ik leer om me ervan bewust te zijn dat iedereen gelijk is en dezelfde levensrechten heeft.
OnbalansDe keren in mijn leven dat ik alleen kies voor de ene kant zonder bewust te zijn van de andere, brengt het in mijzelf een onbalans. Zoveel jaren verantwoordelijkheid nemen voor werk en familie brengt mijn lichaam en mijn zijn uit balans. Ik raakte burned-out. Alleen vrij willen zijn zonder bewust te zijn van verantwoordelijkheid herinner ik me toen we studenten waren en we vanuit onze visie en beïnvloed door ideologieën over vrijheid van toen, besloten te stoppen met onze universitaire studie. We voelden ons vrij en solidair met de werkende klasse. Wat heeft dat mij daarna vele jaren in onbalans gebracht. Totdat ik weer mijn eigen spoor vond.
ZelfliefdeBewustzijn van vrijheid en verantwoordelijkheid tegelijkertijd doe ik nu uit zelfliefde en in verbinding met mijn omgeving waar ik ook om geef. Deze zelfliefde geeft mij de vrijheid en verantwoordelijk om eerst te kiezen voor mijzelf. En de keuze om te zijn wie ik ben. De verantwoordelijkheid en de vrijheid om de wereld te schenken wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil. De vrijheid om te leven, te genieten, plezier te hebben. Te leven in plaats van te overleven.
LevenEr is veel gebeurd in ieders leven met iemands vrijheid. Vastgelegde denkpatronen, normen hoe je hoort te zijn en hoe je hoort te handelen. Onvrijheid door verschillende vormen van onderdrukking. De omgeving waarin je bent opgegroeid heeft daar veel invloed op gehad.
Ook met de verantwoordelijkheid is veel gebeurd. Teveel verantwoordelijkheid op je schouders genomen. Voor de situatie in je huis van herkomst. Veel verantwoordelijkheid genomen voor een van je ouders, of een van je zusters of broers. Of moeten overleven in de omstandigheden waarin jouw familie in terecht is gekomen. In een gezin opgroeien waar het onveilig is. Altijd alert moeten zijn. Altijd klaar staan met een oplossing. Waardoor je in het nu verantwoordelijkheid neemt voor alles en iedereen op je werk en thuis. Verantwoordelijkheid nemen is dan een moeten. Ik moet deze verantwoordelijkheid nemen, want wie doet het anders?
Laten we vrij zijnLaten we vrij zijn, door ons te bevrijden van het nu door onszelf opgelegde moeten en niet mogen.
Zelf vrij zijn maakt tegelijkertijd dat je anderen ook vrij kunt laten in liefde. Ultieme vrijheid van de ziel maak je in jezelf waar, ongeacht de omstandigheden in de buitenwereld.
Bevrijding heeft plaatsgevonden als je kunt ervaren dat het goed is wat het ook is. Je blijft innerlijk vrij en verbonden met de kern van je ziel in het ervaren van de stilte die je bent en in het direct ervaren van wat er is.
May Ing Tan, september 2017

Moeiteloos leven, kan ik dat ook?

 Zwoegen, plannen, streven, hard werken, schouders eronder, doorzetten. Dit is een opsomming van het vele moeten in haar leven. Ze moet ook een leuke moeder zijn, een liefdevolle vriendin/vrouw. Wanneer ze dat niet is, voelt dat voor haar als falen en dat mondt uit in zichzelf verwijten, uitgeput zijn, somber worden, kiezen op elkaar, lijden en zich hopeloos voelen. Hieronder lees je een greep uit onze coaching sessies.

“Ik wil het zo graag…!!”

“Ik wil het zo graag!” is wat ze aldoor zegt in de coaching sessies die ik met haar heb. Elke keer, besluit ze om er toch maar weer voor te gaan, want wat kan zij anders....? Maar ze twijfelt of ze het nog gelooft. Ze vraagt zich af of haar leven ooit moeiteloos gaat aanvoelen. Ze wil zo graag tevreden zijn met zichzelf, met haar inspanningen en met hoe ze haar leven inricht.

Leven vanuit je midden

In de coaching sessies oefenen we om  ‘in haar midden’ te blijven, ook wanneer er narigheid zich aandient. Dat is mogelijk als iemand verbonden is met haar essentie en het midden staat dan symbool voor het centrum van zichzelf. In dit centrum vindt zij haar rust, haar passie en creatieve vermogen. In dit midden ervaart ze rust, ontspanning en een diep weten. In plaats van moeten is er meer willen vanuit vertrouwen. Hier is minder beïnvloeding van buitenaf. Zij kiest vanuit dit midden waar ze naar luistert en waar ze naar kijkt.

Wanneer iemand in staat is om zo in het midden te blijven dan voelt de persoon zich verbonden met anderen en gedragen door het leven. Hij/zij heeft vertrouwen in zichzelf en ook vertrouwen in het leven. Van daaruit kan de persoon gezonde en liefdevolle keuzes maken voor zichzelf.

 

Het maakbare leven – een verslag van haar ervaringen

Er is momenteel een veelheid aan mogelijkheden om zo in je midden te komen. We leven in een periode van “Het maakbare leven.” En “De maakbare mens.”

Zij vertelt hoe ze verdwaalde in alles wat ze heeft geprobeerd. Hieronder een verslag van haar ervaringen:

“Als je verbonden bent met internet, Instagram of YouTube, dan vind je een stroom van boodschappen van allerlei bezielde mensen, zelfhulpboeken en stromingen. Online staat er vol mee.

Er wordt je aangeraden om je aandacht te richten op positiviteit. Schrijf op waar je dankbaar voor bent en je geluksgevoel groeit. Eet gezond, doe aan krachttraining en wandel. Buitenlucht is goed voor je! Ga mediteren en doe ontspanningsoefeningen. Haal aandachtig adem. Neem een detox bad of douche juist met koud water.

Visualiseer alsof dat wat je wilt, of in dit geval- hoe je je wilt voelen- al helemaal hebt! Dat het er al is. Net als een plaatje. En praat er ook zo over. Maak een moodboard van je doel/droom en het komt naar je toe!

Focus je! Pak geluksmomentjes. Een zonnestraal, koffie met een vriendin. Een fijn boek of bad. Vergelijk je niet met mensen die het beter hebben. En laat je Dragen. Val samen met je dieper Weten. Je Flow. Verhoog je frequentie en Vertrouw op het Universum of op God- net wat je wilt. En heb vooral heel veel zelfcompassie; Liefdevol zijn naar jezelf. En kijken naar wat er Wel Goed Gaat”.

 

Moed om stil te staan

Ze wordt er sarcastisch van. Een diepe zucht ontsnapt haar. Ze ervaart dat ze de laatste tijd, ondanks alle pogingen, het gevoel heeft dat ze scheef groeit. Eerlijk gezegd wordt ze bij alles kortstondig blijer of positiever.

In onze sessies besteden we dan ook aandacht aan de andere kant van het leven. Ze mag ook voelen wat er naar voelt. We staan er bij stil. Naar is een understatement. Er is best veel gebeurd in haar leven. En nooit heeft ze daarbij stil gestaan. Tot nu toe is er te weinig tijd geweest voor reflectie en daardoor te weinig ruimte om gewaar te zijn van haar innerlijke roerselen. Daar heb je ook moed voor nodig. En soms een begeleiding om de donkere kanten aan te kijken.

Voel het maar! Wees erbij met je aandacht. Zonder oordeel. Er hoeft niets. Laat het er maar zijn. Geef er uiting aan. In onze sessies oefenen we met ervaren wat er is. Langzaam maar zeker, gaat ze verschuiven, van het veroordelen van hoe ze zich voelt, naar het ervaren van hoe ze zich voelt. Ze heeft zo geleden onder het veroordelen van zichzelf en door het te kunnen ervaren opent ze wie ze is en ruimte om er te mogen zijn.

Van lijden naar leven.

Na een periode komt er meer rust en balans in haar leven. Er is zowel meer lichtheid en ook meer diepe ervaringen. Er is meer ruimte voor zijn en meer ruimte voor wie zij is. Er zijn meer momenten van in het midden zijn. Ze realiseert zich dat ‘het maakbare’ met kleine stapjes gaat en ze kan tevreden kijken naar de stappen die zij heeft gemaakt.

En er is inderdaad zelf-Compassie. Ze zegt dat haar hart nu stroomt. Ze is vaker tevreden met zichzelf. En ja het leven voelt steeds meer moeiteloos. Bij elke tegenstand, pakt ze de draad weer op. Dat is alles wat je hoeft te doen, weet ze nu.

 

Eruit klimmen

Ik vermoed dat iedereen wel periodes kent waar je 'Het' kwijt bent; een periode waarin je last hebt van jezelf, je tegenstrijdige geest, je gekwetstheid, je oververmoeidheid. Zo'n periode kan soms zo lang duren dat de wanhoop toestaat. Wanneer je het aangaat met jezelf, merk je dat ook hier weer een nieuw inzicht en een nieuwe levensimpuls in schuilgaat. Het dringt zich in je op via onlustgevoelens, via onrust, strijd en klachten in je lichaam. Meestal zijn het je directe relaties die je zo uit je comfortzone weghalen. Vriendschap en liefde schudden je wakker en spiegelen je heel precies in hoeverre je nog af staat van liefde. Het sjoemelen, zwijgen, vermijden van contact en jezelf beter voordoen lijkt extra op te vallen in je relaties. Die nodigen je uit tot echtheid, nabijheid en waarheid. Wanneer je relaties in dienst staan van het wederzijds aangaan van bewustzijn zullen de vermijdingspatronen duidelijk worden en word je uitgenodigd tot echtheid en het verzachten van je hart.

Annieke die in een scheiding zit verwoordt het zo:

         

In de stilte lost eindelijk de frustratie en de boosheid op waar ik deze zomer in heb vast gezeten. Ze komt als een diepe zucht van letterlijke verlichting in me. Alles stopt - alle boze woorden en gedachten die ik nog in me heb - ze zijn niets. Er is geen gelijk, er is geluk en dat ga ik zelf weer opduiken vanuit mijzelf. Alle gedoe rond relatie - wel of niet - laat los en ik geef me over. Wat een opluchting na alle strijd, gekwetstheid en pijn. Oké, ik ga deze les weer tot me nemen en mezelf weer in de juiste baan brengen, namelijk naar mijzelf toe. Nu ben ik gelukkig weer voelend en open en bereid om nog dieper in mezelf toe te staan wat echt is. Gek genoeg voel ik me nu vol liefde. Ik zie nu duidelijk voor me wat ik wil: zo wil ik zijn.

Annieke laat zien dat ze in de terugkeer naar zichzelf de liefde in haar hart weer kan voelen. Deze zelf-liefde kun je met of zonder relatie ervaren, het is de grondstof van het universum, het is wat je zelf bent. Deze universele liefde voelt aan als een zachte gouden mist die alles in zich opneemt en omhult met glans en levendigheid, overal in doordringend. Het terugvinden van je aandacht naar je stille binnenwereld is heel radicaal: letterlijk wortel je jezelf door bewust terug te keren in je eigen bestaansgrond. Wat een geluk!

Door: Lenne Gieles

Als de schoen niet meer past…

Vandaag nam ik afscheid van een groep bijzondere lieve vrouwen waarmee ik de afgelopen zeven jaar heb samengewerkt. Ik nam afscheid van mijn bedrijf; een goedlopend integer bedrijf waar ik hard voor heb gewerkt, mijn ziel en zaligheid in heb gestopt, wat me financiële ruimte en voldoening als zelfstandig ondernemer heeft gegeven, maar ook een bedrijf dat me een hoop stress en energie heeft gekost.

Ik voelde me al lang niet meer op mijn plek in dit bedrijf. Eigenlijk begon ik na mijn eerste zwangerschap te merken dat het me meer moeite kostte dan dat het voedde en blij maakte. Ik werkte hard en veel en bevond me steeds vaker op dat randje van burn-out. Ik kan veel hebben, dat wel, maar de voortdurende ervaring van spanning en stress maakte dat ik de balans kwijt was. De balans tussen wat het oplevert en wat ik erin stop. Dat had veel te maken met mijn eigen houding ten opzichte van dit werk. Ik voelde me vaak te verantwoordelijk, deed meer dan nodig was en reisde vaker naar de zaak dan van me gevraagd werd.

De keuze om te stoppen had ik al honderd keer gemaakt, maar het iedere keer niet uitgevoerd. Ik was gehecht geraakt aan wat ik had opgebouwd. En met elk voornemen om te stoppen onttrok ik mijzelf nog meer aan het bedrijf en aan de voldoening die het gaf. Ik wilde niet meer.

De wil is een krachtig iets. Iets niet willen is een sterk verzet tegen iets dat er is. Het geeft je een soort tunnelvisie en beklemming. Stagnatie. Iets willen is dan eigenlijk je verbinden met iets dat er nog niet is of je te verbinden met wat er is, maar waarmee je je nog niet verbonden had. Het begon pas weer te stromen toen ik me weer begon te verbinden met mijn passie en wat ik echt wil in het leven nu.

Een belangrijke stap en katalysator was het verdiepingsjaar van de opleiding EssentieCoaching®. Tijdens die opleiding voelde ik weer heel sterk hoe graag ik werk als coach en trainer. In verbinding met mijzelf en andere mensen. Werken op zijns-niveau. Een oude diepe wens om ook docent te worden voor deze waardevolle opleiding werd aangewakkerd en voor het einde van de opleiding werd ik uitgenodigd in het team als co-trainer.

Ik maakte ruimte om te luisteren naar het gefluister van mijn eigen behoeftes en verlangens. Ik begon te zoeken naar kopers voor mijn bedrijf. Ik voelde dat NU de tijd was gekomen om los te laten en in vertrouwen en openheid een nieuwe toekomst aan te gaan. Aan het einde van het jaar vond ik een integere passende partij om het bedrijf aan over te dragen. Iemand die met liefde en passie ondernam, zoals ik ooit was begonnen. Tegelijkertijd besloot ik om eindelijk mijn droom in vervulling te doen gaan door een Essentiereis naar Noord Thailand te organiseren twee maanden later. Binnen vier weken hadden zich 4 deelnemers aangemeld en op het laatste moment ging er nog een deelnemer mee.

Intussen kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn tweede kindje. Het tweede kindje waar ik lang naar had verlangd en dat nu mocht komen. Alles viel samen en tegelijk in een stroomversnelling te komen. Maar het voelde geen moment als teveel. Eerder als een natuurlijke gang van zaken waarbinnen ik me in mijn natuurlijke staat van zijn als rustpunt begaf.

De Essentiereis was als een initiatie en een belofte voor de toekomst. Hier heb ik mijn volledige potentie in een stil vertrouwen, diepe rust en weten kunnen ervaren. Dit is mijn pad. Een pad van steeds weer opnieuw mijn pad vinden tot ik het niet meer verlies. De afstemming met mijn Ziel met de Wil als belangrijke sleutel. Het pad van moeiteloosheid, want voor niets van mijn belevenissen van het afgelopen halve jaar heb ik moeite ervaren. Ik stopte met moeite doen en het kwam naar me toe. Zo heb ik het ervaren.

Wat heeft me al die jaren weerhouden heb ik mij afgevraagd... Dat waren de gedachten die ik opwierp en de controle die ik vast probeerde te houden. Onbewuste patronen waardoor ik schoenen aanhield die al lang niet meer pasten. Ik heb ze uitgedaan en loop nu een tijdje blootsvoets...

Door: Esther Landa

LIFE; Wat levert het op zo'n leiderschapstraject?

- Leiders waar je op kunt bouwen. die een rots in de branding zijn, voor zowel hun team als voor de organisatie
- Leiders die zichtbaar durven zijn. Die naar voren komen en door het vuur gaan voor de doelen waar ze voor staan.
- Leiders die ook een stapje terug durven doen, om het geheel te kunnen zien en vooruit te kijken naar de toekomst.
- Leiders die luisteren en ruimte geven, zodat ook hun medewerkers op kunnen staan en zich ontwikkelen.

Maar bovenál: leiders die stáán in het oog van de storm. Die vanuit een stevig innerlijk anker in staat zijn om in de complexiteit van alle dag rust te brengen én beweging. Die knopen doorhakken en keuzes maken met oog voor het belang van ieder die betrokken is.


Door: Cornalien Stolker

De rijkdom in jezelf

“Die avond overleden ook alle vrouwen die nog ergens in haar hadden gezeten, als matroesjka-poppen uit Pauls Russische jeugd. Het ambitieuze blonde meisje uit het stoere pioniersplaatsje, en de jonge moeder, eindeloos oefenend met haar kinderen op de paardenspringbaan naast de grote blokhut in Ohio. De zelfstandige zakenvrouw uit New Yorks high society, Ansons gelukkige echtgenote op Long Island en de Amerikaanse prinses met haar treurige geschiedenis. En, daarna, de gravin met de Russische naam die een koninklijke peettante was geworden en haar eigen vorm van geluk in elkaar had geknutseld. “

                     Uit: De Amerikaanse prinses, Annejet van der Zijl (Querido 2015)

Diversiteit in onszelf. We schreven er al eerder over. Al die verschillende persoonlijkheden en persoontjes die we met ons meedragen. De stemmetjes die vanaf onze schouder commentaar leveren. De gedachten over wie je bent en wie je moet zijn. Over anderen, de verwachtingen, de normen, de ongeschreven regels die je stelt. Én de gedachten over wat niet kan, omdat het niet bij je hoort of niet voor jou is weggelegd. Ik denk dat we het allemaal wel herkennen.

In de training LIFE staat de diversiteit in jezelf centraal. Daar beginnen we mee. Drie dagen lang is het landschap van sub-personen in jezelf onderwerp van onderzoek. Blinde vlekken worden zichtbaar, vanzelfsprekendheden komen in een ander daglicht te staan. Er word je iets duidelijk over wat en wie allemaal een rol speelt in jezelf als je aan het werk bent, als het spannend wordt of als je beslissingen neemt. Je krijgt zicht op de tegengestelde krachten in jezelf, een deel van je dat geen ruimte krijgt of een gepassioneerde kant die onderbelicht is. Op de oordelen over jezelf en anderen die sneller dan het licht de blik kleuren waarmee je de wereld om je heen beziet.

Het landschap in kaart brengen. Zonder te oordelen kijken naar hoe het is. Er hoeft niets weg, anders of beter. Je kunt pas iets veranderen als je ziet of voelt hoe het nu is. Sterker nog, het gaat misschien wel niet over veranderen, maar veeleer over verschuiven. Wat als er niks ‘anders’ hoeft te worden, maar het veeleer gaat om iets te laten groeien of ruimte te geven? Of om iets dat eigenlijk hoort bij een oud verhaal en nu niet meer zo nodig of effectief is. Dat je het dan mag loslaten.

Feitelijk gaat het erom de rijkdom in jezelf te verkennen en erkennen zodanig dat je ermee kunt werken voor de taken die je hebt, de doelen die je jezelf stelt en de verlangens over leven en liefde die in je zijn. Daarmee vergroot je jouw effectiviteit als leider. En je veelkleurigheid als mens.

Door: Cornalien Stolker

Meer over LIFE

De angst om te voelen

Inmiddels is het alweer flink wat jaren geleden dat ik mij had ingeschreven voor de Opleiding EssentieCoaching die verdieping en verbreding aan mijn werk zou moeten bieden.

De eerste dag zat ik vol verwachting in de kring met pen en papier op schoot om alle informatie zo goed mogelijk tot mij te nemen en vast te houden. De trainer stelde een rondje voor waarbij je je naam in de groep vertelde maar ook wat je doel van de opleiding was en hoe het nu met je ging. Dat laatste bleek bij sommige deelnemers flink wat los te maken. Er werd nogal wat pijn gedeeld. Scheiding, kinderen niet mogen zien, baan kwijt, problemen met kinderen. Veel tranen. En de trainer vroeg telkens om even stil te staan bij de pijn. Om niet te herstellen maar bij het gevoel te blijven. Er ging een schok door me heen. Voelen! Bij de pijn blijven. Het zweet brak me uit. Mijn hart klopte in mijn keel. In mijn leven was wel het een en ander aan pijnlijke gebeurtenissen voorbij gekomen. Ik had erom gerouwd, het verdriet gevoeld en pijn doorstaan. Dat moest genoeg zijn. Wat er nog resteerde kon wat mij betreft blijven zitten in de hoop dat het vanzelf zou oplossen of verdampen.

Maar nu het erop leek dat ik weer terug moest naar mijn gevoel maakte een lichte paniek zich van mij meester. Angst dat ik mijn resterende emoties niet meer onder controle zou hebben, dat ik ze als een vulkaanuitbarsting uit zou spuwen en ik deze lavastroom voor een hele lange tijd niet meer zou kunnen stoppen. Dat men mij raar zou vinden. Of, misschien nog erger, een watje. Dat ik niet meer voor vol zou worden aangezien. Dat ik zou worden verguisd. Dat ik zou omvallen en niet meer overeind zou kunnen komen. Kortom, ik had het gevoel dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn en dat ik als een schlemielig kasplantje verder zou moeten. Maar er was geen weg terug. Hiervoor had ik mij opgegeven. Dit was kennelijk mijn pad.

Meeuwenveen in Havelte

En er was toch ook een lichtpuntje: bij de deelnemers die zich in vol vertrouwen hadden overgegeven aan hun pijnlijke gevoelens was te zien dat er rust en ruimte ontstond. Blijheid zelfs. Na zo'n sessie van 'direct ervaren' zoals het werd genoemd, was de transformatie voor iedereen duidelijk zichtbaar en voelbaar. Natuurlijk had ik het gevoel dat mijn emoties heftiger en intenser waren dan bij de andere deelnemers en dat het bij mij niet zo'n mooi resultaat zou hebben. Dus het heeft nog even geduurd voordat ik mijn pijn durfde te delen. Het hielp mij dat er niets hoefde. Dat er niet aan mij werd getrokken en geduwd om naar de pijn te gaan. Dat eenieder zijn grenzen werden gerespecteerd. En toen ik mij er beetje bij beetje aan durfde over te geven brak de hemel open. De pijn was kort en intens maar daarna viel er een enorme last van mijn schouders. Ik kreeg veel meer ruimte om echt te leven. Om echt te genieten. Geen kramp meer wanneer ik werd geraakt door iets wat mijn sluimerende emoties triggerde. En niemand vond mij raar. Er was zelfs nog meer verbinding, een beter contact.

Mijn leven is daarna nooit meer hetzelfde geweest. Maar ik ben niet kleiner geworden. Integendeel: ik voel mij sindsdien groter, krachtiger, energieker, steviger en ruimer. Nu kan ik echt zeggen dat ik Leef. Veel mensen blijken angst te hebben om te voelen. Uit eigen ervaring kan ik nu zeggen dat het de moeite waard is om even door die angst te breken. Echt, het is bij lange na niet zo erg als de angst je doet geloven. Het duurt maar even en daarna kun je voluit en vrij genieten van je leven. Doen!

Door: Hans Mollee