Het gebeurde
op een morgen lang geleden, mijn jongste dochter was toen 4 jaar oud. Ik was
gehaast, want moest naar mijn werk, moest de trein pakken en ga zo maar door.
Mijn dochter
zei, "mama, MOET jij dan werken?" Haar hand die mij aanraakte, haar vraag die mij
raakte. Deze feedback heeft me nooit meer los gelaten. Alle jaren daarna heb ik
mezelf afgevraagd, MOET ik het? Of WIL ik dit ook? En waarom gebruik ik het
woord moeten zoveel in mijn spreken. Ik kwam erachter dat dat een onbewuste
uitlaatklep was van de druk die ik ervaarde van het vele moeten in mijn leven.
Het moeten
kent ook veel lagen. Er is het moeten wat zo is omdat ik een situatie heb
gecreëerd waarin ik verantwoordelijkheid heb voor een aantal activiteiten
daarin. Zoals mijn werk; aan de gestelde eisen wil ik ook voldoen. En dat ik
daarnaast drie kinderen had en een moeder die ik thuis verzorgde, ja daar wil
ik ook aan voldoen. Natuurlijk zijn daar ook vele moetens bij. Maar ja, dat
hoort erbij…
Er is ook een
andere laag moeten. Een dieper moeten vanuit een te grote verantwoordelijkheid
hebben voor. Deze te grote verantwoordelijkheid is mij met de paplepel
ingegoten. Als kind al de verantwoordelijkheid voelen dat alle kinderen
gelijkwaardig spelen bijvoorbeeld. Het moeten is zo vanzelfsprekend geworden op
een dieper niveau, dat mijn vrije wil weinig ruimte meer krijgt.
We worden
geboren als baby’s met een grote bereidheid, een groot willen. In de loop van
de tijd, komt er een schaduw over dit willen. Een schaduw door de opvoeding die we meemaken,
of door situaties die gebeuren. Enerzijds komt in plaats van het willen iets
van moeten, anderzijds iets van niet mogen. Als je dit zo leest kan je dan ook
voelen dat de schaduw twee hele verschillende gevolgen heeft? Bij moeten komt
er een strakheid in me, me schrap zetten, doorgaan, doorzetten, gefocust; een voorwaartse
beweging. Bij niet mogen voel ik beklemming, onmacht, verdriet, angst. Het
moeten doet iets met mijn denken, gefocust zijn, het niet mogen doet iets met
mijn voelen. Beide, zowel het moeten als het willen, overschaduwen mijn vrije
wil.
Daarom is het
moeilijk om nog te voelen wat ik echt wil. Wil ik blijven samenwerken of moet
ik dat van mezelf? Mag ik ook weer van alles mogen? Mag ik weer hopen dat ik
fijn kan samenwonen met mijn nieuwe vriend?
In de
opleidingen van EssentieCoahing staan we hierbij stil. Hoe dieper ik hierbij
stil sta, hoeveel meer ruimte voel ik terug voor het diepere willen. Het antwoord
is zo duidelijk uit mijzelf. JA, ik wil.
Door: May Ing Tan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten