Als de schoen niet meer past…

Vandaag nam ik afscheid van een groep bijzondere lieve vrouwen waarmee ik de afgelopen zeven jaar heb samengewerkt. Ik nam afscheid van mijn bedrijf; een goedlopend integer bedrijf waar ik hard voor heb gewerkt, mijn ziel en zaligheid in heb gestopt, wat me financiële ruimte en voldoening als zelfstandig ondernemer heeft gegeven, maar ook een bedrijf dat me een hoop stress en energie heeft gekost.

Ik voelde me al lang niet meer op mijn plek in dit bedrijf. Eigenlijk begon ik na mijn eerste zwangerschap te merken dat het me meer moeite kostte dan dat het voedde en blij maakte. Ik werkte hard en veel en bevond me steeds vaker op dat randje van burn-out. Ik kan veel hebben, dat wel, maar de voortdurende ervaring van spanning en stress maakte dat ik de balans kwijt was. De balans tussen wat het oplevert en wat ik erin stop. Dat had veel te maken met mijn eigen houding ten opzichte van dit werk. Ik voelde me vaak te verantwoordelijk, deed meer dan nodig was en reisde vaker naar de zaak dan van me gevraagd werd.

De keuze om te stoppen had ik al honderd keer gemaakt, maar het iedere keer niet uitgevoerd. Ik was gehecht geraakt aan wat ik had opgebouwd. En met elk voornemen om te stoppen onttrok ik mijzelf nog meer aan het bedrijf en aan de voldoening die het gaf. Ik wilde niet meer.

De wil is een krachtig iets. Iets niet willen is een sterk verzet tegen iets dat er is. Het geeft je een soort tunnelvisie en beklemming. Stagnatie. Iets willen is dan eigenlijk je verbinden met iets dat er nog niet is of je te verbinden met wat er is, maar waarmee je je nog niet verbonden had. Het begon pas weer te stromen toen ik me weer begon te verbinden met mijn passie en wat ik echt wil in het leven nu.

Een belangrijke stap en katalysator was het verdiepingsjaar van de opleiding EssentieCoaching®. Tijdens die opleiding voelde ik weer heel sterk hoe graag ik werk als coach en trainer. In verbinding met mijzelf en andere mensen. Werken op zijns-niveau. Een oude diepe wens om ook docent te worden voor deze waardevolle opleiding werd aangewakkerd en voor het einde van de opleiding werd ik uitgenodigd in het team als co-trainer.

Ik maakte ruimte om te luisteren naar het gefluister van mijn eigen behoeftes en verlangens. Ik begon te zoeken naar kopers voor mijn bedrijf. Ik voelde dat NU de tijd was gekomen om los te laten en in vertrouwen en openheid een nieuwe toekomst aan te gaan. Aan het einde van het jaar vond ik een integere passende partij om het bedrijf aan over te dragen. Iemand die met liefde en passie ondernam, zoals ik ooit was begonnen. Tegelijkertijd besloot ik om eindelijk mijn droom in vervulling te doen gaan door een Essentiereis naar Noord Thailand te organiseren twee maanden later. Binnen vier weken hadden zich 4 deelnemers aangemeld en op het laatste moment ging er nog een deelnemer mee.

Intussen kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn tweede kindje. Het tweede kindje waar ik lang naar had verlangd en dat nu mocht komen. Alles viel samen en tegelijk in een stroomversnelling te komen. Maar het voelde geen moment als teveel. Eerder als een natuurlijke gang van zaken waarbinnen ik me in mijn natuurlijke staat van zijn als rustpunt begaf.

De Essentiereis was als een initiatie en een belofte voor de toekomst. Hier heb ik mijn volledige potentie in een stil vertrouwen, diepe rust en weten kunnen ervaren. Dit is mijn pad. Een pad van steeds weer opnieuw mijn pad vinden tot ik het niet meer verlies. De afstemming met mijn Ziel met de Wil als belangrijke sleutel. Het pad van moeiteloosheid, want voor niets van mijn belevenissen van het afgelopen halve jaar heb ik moeite ervaren. Ik stopte met moeite doen en het kwam naar me toe. Zo heb ik het ervaren.

Wat heeft me al die jaren weerhouden heb ik mij afgevraagd... Dat waren de gedachten die ik opwierp en de controle die ik vast probeerde te houden. Onbewuste patronen waardoor ik schoenen aanhield die al lang niet meer pasten. Ik heb ze uitgedaan en loop nu een tijdje blootsvoets...

Door: Esther Landa