maandag 9 mei 2016

De angst om te voelen

Inmiddels is het alweer flink wat jaren geleden dat ik mij had ingeschreven voor de Opleiding EssentieCoaching die verdieping en verbreding aan mijn werk zou moeten bieden.

De eerste dag zat ik vol verwachting in de kring met pen en papier op schoot om alle informatie zo goed mogelijk tot mij te nemen en vast te houden. De trainer stelde een rondje voor waarbij je je naam in de groep vertelde maar ook wat je doel van de opleiding was en hoe het nu met je ging. Dat laatste bleek bij sommige deelnemers flink wat los te maken. Er werd nogal wat pijn gedeeld. Scheiding, kinderen niet mogen zien, baan kwijt, problemen met kinderen. Veel tranen. En de trainer vroeg telkens om even stil te staan bij de pijn. Om niet te herstellen maar bij het gevoel te blijven. Er ging een schok door me heen. Voelen! Bij de pijn blijven. Het zweet brak me uit. Mijn hart klopte in mijn keel. In mijn leven was wel het een en ander aan pijnlijke gebeurtenissen voorbij gekomen. Ik had erom gerouwd, het verdriet gevoeld en pijn doorstaan. Dat moest genoeg zijn. Wat er nog resteerde kon wat mij betreft blijven zitten in de hoop dat het vanzelf zou oplossen of verdampen.

Maar nu het erop leek dat ik weer terug moest naar mijn gevoel maakte een lichte paniek zich van mij meester. Angst dat ik mijn resterende emoties niet meer onder controle zou hebben, dat ik ze als een vulkaanuitbarsting uit zou spuwen en ik deze lavastroom voor een hele lange tijd niet meer zou kunnen stoppen. Dat men mij raar zou vinden. Of, misschien nog erger, een watje. Dat ik niet meer voor vol zou worden aangezien. Dat ik zou worden verguisd. Dat ik zou omvallen en niet meer overeind zou kunnen komen. Kortom, ik had het gevoel dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn en dat ik als een schlemielig kasplantje verder zou moeten. Maar er was geen weg terug. Hiervoor had ik mij opgegeven. Dit was kennelijk mijn pad.

Meeuwenveen in Havelte
En er was toch ook een lichtpuntje: bij de deelnemers die zich in vol vertrouwen hadden overgegeven aan hun pijnlijke gevoelens was te zien dat er rust en ruimte ontstond. Blijheid zelfs. Na zo'n sessie van 'direct ervaren' zoals het werd genoemd, was de transformatie voor iedereen duidelijk zichtbaar en voelbaar. Natuurlijk had ik het gevoel dat mijn emoties heftiger en intenser waren dan bij de andere deelnemers en dat het bij mij niet zo'n mooi resultaat zou hebben. Dus het heeft nog even geduurd voordat ik mijn pijn durfde te delen. Het hielp mij dat er niets hoefde. Dat er niet aan mij werd getrokken en geduwd om naar de pijn te gaan. Dat eenieder zijn grenzen werden gerespecteerd. En toen ik mij er beetje bij beetje aan durfde over te geven brak de hemel open. De pijn was kort en intens maar daarna viel er een enorme last van mijn schouders. Ik kreeg veel meer ruimte om echt te leven. Om echt te genieten. Geen kramp meer wanneer ik werd geraakt door iets wat mijn sluimerende emoties triggerde. En niemand vond mij raar. Er was zelfs nog meer verbinding, een beter contact.

Mijn leven is daarna nooit meer hetzelfde geweest. Maar ik ben niet kleiner geworden. Integendeel: ik voel mij sindsdien groter, krachtiger, energieker, steviger en ruimer. Nu kan ik echt zeggen dat ik Leef. Veel mensen blijken angst te hebben om te voelen. Uit eigen ervaring kan ik nu zeggen dat het de moeite waard is om even door die angst te breken. Echt, het is bij lange na niet zo erg als de angst je doet geloven. Het duurt maar even en daarna kun je voluit en vrij genieten van je leven. Doen!

Door: Hans Mollee

1 opmerking: