Hier ben ik de laatste
weken persoonlijk mee bezig geweest. De situatie in de wereld roept mij opnieuw
wakker voor de verschillende visies en
gezichtspunten over wat er gaande is in onze wereld.
Ik moet bekennen dat ik
maar een oppervlakkige kennis heb over de geschiedenis van na de tweede wereldoorlog. Voor een groot gedeelte
ben ik er zelf bij geweest, maar ik heb niet echt vat op de machtsverhoudingen
in onze wereld. Dus lees ik de laatste
tijd gretig alle berichtgevingen vanuit verschillende totaal tegenovergestelde
kanten.
Ik heb deze winter
ervaren hoe je zelf je celgeheugen kunt ontlasten en de oude beklemmende
beelden in een ander licht gaat zien. Achteraf kan ik zien dat ik wat betreft
macht en angst in een onbewuste tunnelvisie zat. Ik ging met mijn kinderen op reis naar mijn
geliefde Indonesië. De weken voor vertrek voelde ik dat mijn angst en
ongerustheid steeds groter werden. Vertwijfeld vroeg ik me af waarom we in
hemelsnaam in deze tijd zo’n reis gaan maken. Vliegen is niet meer
vanzelfsprekend, een ramp is zo voltrokken.
Op de dag van vertrek ging ik toch
en kwam ik aan op Schiphol. Enorme aantallen mensen van allerlei
nationaliteiten zijn op reis. Er wordt gelachen, mensen zijn relaxed, hebben er
zin in en zo te zien zijn ze niet zo bang. Het was alsof mijn visie breder
werd. Ik voelde vertrouwen en hoop, en een begin van creativiteit vol avontuur.
Ik besefte plotsklaps dat ik in een tunnelvisie zat. Ik had mezelf totaal laten
overheersen door mijn angst.
Zo ken ik ook in mijn
leven een ondergrond van onveiligheid. En ja, ik heb er op allerlei manieren
aan gewerkt in verschillende vormen van persoonlijke ontwikkeling. Ik wist
inmiddels de onveiligheid als een gegeven in mijn leven te omvatten. Onveilig
door een oorlogsverleden en mijn vluchtelingachtergrond vol overheersing en
onderdrukking. De rest onveiligheid mag er zijn en ik heb ermee leren leven.
Afgelopen maand kwam ik er achter dat dit natuurlijk ook gebaseerd was op zo’n
tunnelvisie. Ik ging terug naar de stad waar ik geboren ben. Waar ik 10 jaar
geleden ook was en waar ik, als ik daar rond liep, een ondergrond van angst
voelde. Dit keer ging het echter anders. De avond dat we aan kwamen werden we
door familie welkom geheten. Heel hartverwarmend. De dag daarna zou er een
feest voor ons worden gehouden. Maar mijn lichaam dat al die angst zolang had bewaard in alle cellen, had er
genoeg van. Ik werd ziek. Het leek alsof ik door een enorm loslaatproces ging.
Het was meer dan een reizigersdiarree, voelde ik. Ik mocht, nu ook in mijn
lichaam, de overheersing en de herinnering aan vroegere angst loslaten.
Een week later liep ik op
het strand, waar mijn kindervoeten ook hebben gelopen. Ik was zo blij als een
kind en voelde me vrij. Ik besefte dat ik contact had met de mensen waar ik
bang voor was geweest. Ik lachte met ze, at met ze, praatte met ze. Ik liet ze
toe in mijn leven. Door die verbinding verdween mijn af gescheidenheid en mijn
oude kijk op het leven daar. Mijn oude kijk van het bange meisje in mij. Ik was
niet meer bang.
Mijn persoonlijke
ervaringen doen me vragen stellen over onze wereld. Met alles wat er gebeurt
heb ik te maken. Hoe draag ik bij aan het afbreken van de tunnelvisies in de
wereld? Welke eenzijdige kijk heb ik ten aanzien van de wereld waarin wij
leven? Door welke angst word ik bepaald?
Ik vraag me af in welk
on-bewustzijn ik verkeer? Welke verantwoordelijkheid heb ik? Neem ik die of
sluit ik bewust mijn ogen? Ik weet inmiddels dat de werkelijkheid veel gelaagdheid
kent. Ik wil er zo graag voor open staan!
Door: May Ing Tan
www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten