De werkelijkheid kent veel gelaagdheid.

Hier ben ik de laatste weken persoonlijk mee bezig geweest. De situatie in de wereld roept mij opnieuw wakker  voor de verschillende visies en gezichtspunten over wat er gaande is in onze wereld.

Ik moet bekennen dat ik maar een oppervlakkige kennis heb over de geschiedenis van na de tweede wereldoorlog. Voor een groot gedeelte ben ik er zelf bij geweest, maar ik heb niet echt vat op de machtsverhoudingen in onze wereld.  Dus lees ik de laatste tijd gretig alle berichtgevingen vanuit verschillende totaal tegenovergestelde kanten.

Ik heb deze winter ervaren hoe je zelf je celgeheugen kunt ontlasten en de oude beklemmende beelden in een ander licht gaat zien. Achteraf kan ik zien dat ik wat betreft macht en angst in een onbewuste tunnelvisie zat.  Ik ging met mijn kinderen op reis naar mijn geliefde Indonesië. De weken voor vertrek voelde ik dat mijn angst en ongerustheid steeds groter werden. Vertwijfeld vroeg ik me af waarom we in hemelsnaam in deze tijd zo’n reis gaan maken. Vliegen is niet meer vanzelfsprekend, een ramp is zo voltrokken. 

Op de dag van vertrek ging ik toch en kwam ik aan op Schiphol. Enorme aantallen mensen van allerlei nationaliteiten zijn op reis. Er wordt gelachen, mensen zijn relaxed, hebben er zin in en zo te zien zijn ze niet zo bang. Het was alsof mijn visie breder werd. Ik voelde vertrouwen en hoop, en een begin van creativiteit vol avontuur. Ik besefte plotsklaps dat ik in een tunnelvisie zat. Ik had mezelf totaal laten overheersen door mijn angst.

Zo ken ik ook in mijn leven een ondergrond van onveiligheid. En ja, ik heb er op allerlei manieren aan gewerkt in verschillende vormen van persoonlijke ontwikkeling. Ik wist inmiddels de onveiligheid als een gegeven in mijn leven te omvatten. Onveilig door een oorlogsverleden en mijn vluchtelingachtergrond vol overheersing en onderdrukking. De rest onveiligheid mag er zijn en ik heb ermee leren leven. Afgelopen maand kwam ik er achter dat dit natuurlijk ook gebaseerd was op zo’n tunnelvisie. Ik ging terug naar de stad waar ik geboren ben. Waar ik 10 jaar geleden ook was en waar ik, als ik daar rond liep, een ondergrond van angst voelde. Dit keer ging het echter anders. De avond dat we aan kwamen werden we door familie welkom geheten. Heel hartverwarmend. De dag daarna zou er een feest voor ons worden gehouden. Maar mijn lichaam dat al die angst zolang had bewaard in alle cellen, had er genoeg van. Ik werd ziek. Het leek alsof ik door een enorm loslaatproces ging. Het was meer dan een reizigersdiarree, voelde ik. Ik mocht, nu ook in mijn lichaam, de overheersing en de herinnering aan vroegere angst loslaten.

Een week later liep ik op het strand, waar mijn kindervoeten ook hebben gelopen. Ik was zo blij als een kind en voelde me vrij. Ik besefte dat ik contact had met de mensen waar ik bang voor was geweest. Ik lachte met ze, at met ze, praatte met ze. Ik liet ze toe in mijn leven. Door die verbinding verdween mijn af gescheidenheid en  mijn oude kijk op het leven daar. Mijn oude kijk van het bange meisje in mij. Ik was niet meer bang.

Mijn persoonlijke ervaringen doen me vragen stellen over onze wereld. Met alles wat er gebeurt heb ik te maken. Hoe draag ik bij aan het afbreken van de tunnelvisies in de wereld? Welke eenzijdige kijk heb ik ten aanzien van de wereld waarin wij leven? Door welke angst word ik bepaald?  Ik vraag me af in welk on-bewustzijn ik verkeer? Welke verantwoordelijkheid heb ik? Neem ik die of sluit ik bewust mijn ogen? Ik weet inmiddels dat de werkelijkheid veel gelaagdheid kent. Ik wil er zo graag voor open staan!

Door: May Ing Tan

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl